Oliebollen, taart en (een) prik

“ I am glad to be younger than you, otherwise I would have had to wait all those years to meet you”

Deze lieve tekst kreeg ik van mijn zusje op mijn verjaardag, afgelopen zaterdag.

Zaterdagochtend werd ik nogal moe wakker in het huis van Marga en Hoja in Bwiru. De avond ervoor was het laat geworden. Niet dat ik uitgegaan was tot in de vroege uurtjes: dat is niets voor mij. Nee, in plaats van dansen en zweten op de dansvloer hebben we ( tot ergens diep in de nacht) 200 oliebollen gebakken voor mijn verjaardagsfeestje. Naomi en ik hadden een dag gepland met spelletjes, soda en als toetje, omdat ze dat zo ontzettend lekker vonden destijds met oud en nieuw, oliebollen.
Om en uur of 10 vertrokken we richting Malimbe, waar de kinderen al klaar zaten in een met slingers versierde kibanda. Zodra ik uit de auto stapte zongen zij happy birthday voor mij.. Dat was echt een leuke verassing, ik had hen zelf helemaal niets verteld over mijn verjaardag.
We hadden wel al wat activiteiten voorbereid, maar desondanks duurde het nog even voordat we werkelijk aan de slag konden gaan. Maar toen we eenmaal de zaak enigzins op orde hadden, de kinderen in teams hadden verdeeld en de spelregels hadden uitgelegd ( met hulp van Paul, een van de supervisors) was het enthousiasme onder de kinderen groot en werd er vrolijk en fanatiek meegedaan aan alle spelletjes. De spelletjes bestonden onder andere uit blikgooien, touwtrekken, spijkerpoepen, water ballonnen gooien en een soort van estafette waarbij de benen van de kinderen aan elkaar gebonden werden. We sloten de ochtend af met lunch en een soda. De bedoeling was om later, na wat andere bezigheden, verder te gaan met spelletjes, maar we hebben de spelletjes, om verschillende redenen naar een andere dag verschoven.
’s Avond kreeg ik nog, op traditionele wijze, de verjaardagscake aangeboden. Ik mocht als eerste een hap nemen van de mierzoete, maar ook erg lekkere taart. Na het aansnijden en opdelen van de taart in 50 stukjes ben ik gaan zitten. Het werd ineens zwart voor mijn ogen en de hoofdpijn, die ik de hele dag al met enig succes had kunnen negeren, kwam met alle hevigheid opzetten, waardoor ik echt niet meer recht op kon zitten. Naar bed, naar bed: uit met de pret. Na een onrustige nacht, met hoge koorts, veel hoofdpijn en veel bezoeken aan de toilet moest ik toch echt concluderen dat ik ziek was.
Nu, inmiddels bijna een week verder zit ik weer in Bwiru. Ik ben herstellende van mijn malaria ( ja, weer) en van een of andere infectie/bacterie in de darmen. Ik heb geen koorts meer, de hoofdpijn is grotendeels verdwenen en ook mijn buik/darmen zijn weer enigzins rustig. Ik ben alleen moe en voel me uitgeblust. Maar dat komt nu misschien van de grote hoeveelheid aan medicijnen die ik deze afgelopen week ingespoten ( via injectie en infuus) en ingeslikt heb
(gekregen). Afgelopen maandag ging ik namelijk, nog ziek, langs het Hindu-Hospital om malaria te checken en de dokter besloot toen mij direct daar te houden. Aan de drip, want ik was uigedroogd. Ik kreeg een injectie voor de malaria, een fikse spuit antibiotica tegen de bacterie in mijn darmen en moest veel slapen. Terwijl ik daar lag en staarde naar de kale muren ( met hier en daar een flink spinnenweb) kwamen er wat verpleegsters binnendruppelen om hallo te zeggen en om beterschap te wensen. “Pumzika: Rust maar goed uit” zeiden zij, terwijl de tv in de grote ruimte harder werd gedraaid, de nurses in de kamer ernaast dubbel lagen van het lachen, het kind in de aangrenzende kamer moord en brand krijste en mijn bezoek ( mannelijk en onbekend) vanaf de stoel naast mijn bed zowel zijn levensverhaal aan mij en Naomi vertelde, maar ook voortdurend met zijn mobile telefoon belde naar de zaak en de prikzuster erop uit stuurde om een nieuwe kaart te halen.....Ja, juist rust uit, slaap lekker. Toch, ondanks deze bezoeken en de tal van andere kleinigheden was het eigenlijk wel goed uit te houden in het ziekenhuisbed. Maar ik was wel blij dat ik de dag erop( na een lange dag en nacht) naar huis mocht. Of in dit geval naar Bwiru om uit te zieken. Mijn plan om in mijn eigen huisje uit te zieken werd van tafel geveegd....
Nu zit ik dus in Bwiru. De hele week te beroerd gevoeld om ook maar iets te doen, maar vandaag voel ik mij weer stukken beter en morgen mag ik weer naar Malimbe: als ik beloof mezelf heeeel goed in te smeren met muggenwerend spul en als ik beloof flessenwater only te drinken en fruit en groente goed te wassen ( met gekookt water). Dat zal ik doen, want ik wil niet nog een keer ziek worden en wil eigenlijk ook niet nog een keer naar het Hindu hospital toe. Na al die bezoeken (Naomi had een paar weken terug ook malaria had en moest een paar keer komen voor injecties) lijkt het wel alsof het Hindu Hospital ons tweede huis is geworden.

Eens even kijken. De foto’s van de verjaardag zet ik er van de week op: ze zitten nu nog op de camera en ik heb de camera nu niet bij mij. In plaats daar van wat foto’s van de kinderen en van de activiteit maskers maken. Een heel karwei, zeker omdat iedereen graag mee wil doen, maar ook veel werk omdat ze allemaal willen dat ik ze nu, nu, nu, help met het plakken, knippen enzovoort. Ik heb nu aan enkele van de kinderen duidelijk kunnen maken dat ik dolgraag iedereen zou willen helpen, maar dat ik maar twee handen heb en geen duizend. Daar moesten ze eerst om lachen, maar wanneer er nu een kind erg ongeduldig staat te trekken aan mijn arm zeggen de anderen: “Ze heeft maar twee handen”.
Er staan nog wat kinderen op de wachtlijst om maskers te maken, maar die krijgen volgende week, als ik weer op en top in vorm ben, de gelegenheid om zich uit te leven.
Ook nog wat foto’s van de kinderen zelf. Ze krijgen nu soms even onze camera mee om foto’s te maken van elkaar en de omgeving. Er zitten soms verassend leuke foto’s bij.
Afijn, voor nu laat ik het hierbij. Veel liefs en tot snel, Rebecca