Verhuizen is een verhaal op zich

Eindelijk neem ik de tijd om te gaan zitten en weer eens wat te schrijven. Het is namelijk al weken geleden dat ik iets schreef. Het is niet zo dat ik niets te schrijven heb, de weken zitten vol met leuke en minder leuke anekdotes, maar ik heb, geloof het of niet, bijna geen tijd.
En als ik even tijd heb….geen computer, geen internet of net even geen zin en inspiratie. Nu toch maar echt even zitten en schrijven. Ik schrijf deze update vanuit het nieuwe, nog sterk naar verf ruikende, kantoortje in het nieuwe huis. Ja, ja het Back Home House is, sinds maandag 3 maart, een feit.
De afgelopen week stond dan ook in het teken van verhuizen. Begin vorige week gonsden het van de geruchten: wat, wanneer, wie wel en wie niet? De kinderen die de afgelopen week kwamen vroegen dan ook elke dag: “ Wanneer gaan we naar het nieuwe huis?” Aangezien ik net zoveel ( geen) informatie en duidelijkheid krijg wanneer ik dezelfde vraag aan de staf stelde, moest ik ze het antwoord steeds schuldig blijven.
“ Mimi sijui, labda kesho” zei ik dan.
Het verhuizen was een ‘avontuur’ op zich en een hele nieuwe ervaring. Ik ben in mijn leven al –tig keer verhuisd en heb al vaak meegeholpen met andermans verhuizing, maar eerlijk waar, deze keer sloeg echt alles wat betreft chaos en onduidelijkheid. ‘s Ochtends was nog niet zeker of we gingen verhuizen en ineens stond Hoja met de auto voor de deur en moest er worden ingepakt. Ik was de enigste die mijn spullen eerder die week al verzameld had en in een doos had gestopt: de rest werd ter plekke ingepakt en in de pick up geladen. Tijdens het eten kwam de grote truck voor de grote spullen: bedden, tafels, kasten en dergelijke. Haraka, haraka ( snel snel), de kinderen moesten van tafel en de tafel werd, met gemorste rijstkorrels en bruine bonen er nog op, zo in de auto geladen. ( kweli!)
De stapelbedden moesten ook nog uit elkaar gehaald worden, maar niemand, maar dan ook niemand had aan een schroevendraaier gedacht en daarom probeerde men met het lemmet van een van de vele messen de schroeven er uit te draaien. Dat ging niet echt supergoed, to be honest en fair, maar uiteindelijk zijn we er toch in geslaagd de bedden uit elkaar te halen. ( vraag niet hoe en vraag eveneens niet hoe stevig de bedden straks weer in elkaar gezet kunnen worden). Ondertussen rende er zo’n twintig ( als het er niet meer waren) dolgedraaide en zeer enthousiaste kinderen rond die uit gekkigheid en aan gebrek aan duidelijkheid en structuur die dag, alle kanten opstuiterden, overal aanzaten, mee wilden helpen en elkaar ondertussen besprongen en achterna zaten. Toen de staf met zijn vieren in de auto stapten om de spullen te brengen naar het BHH en mij praktisch alleen achterlieten met deze wilde kinderen had ik even een echt” help’ gevoel. Gelukkig was dat maar voor even en wilden sommigen wel even komen zitten om het kaart-spelletje UNO te doen. Even zitten en op adem komen.
Al bij al was het een hele ervaring, maar deze manier van verhuizen is, wat mij betreft, niet voor herhaling vatbaar.
Maar nu zitten we in het nieuwe huis: het ruikt nog naar verf en nog niet alles in op en top, maar het is een mooie plek. De kinderen zijn er blij mee en hebben al veel gespeeld in de achtertuin. Volgende keer hier meer over.

Op Malimbe gaat alles goed.
Aan de kakkerlakken in de douche-cel zijn we redelijk gewend nu. Samen met de spinnen, de hagedissen en de vleermuizen ( zij zijn degene die ‘s nachts tussen de golfplaten en het riet kruipen en de eerste nachten ons wakker hielden) horen zij bij het leven op het terrein van Malimbe family. We, mijn zus Naomi en ik, wonen nu alweer enige weken op Malimbe family en het bevalt ons goed. Het bevalt ons steeds beter om eerlijk te zijn. En dat maakt dat ik de datum waarop ik Tanzania ga verlaten ( 11 april) met gemengde gevoelens dichterbij zie komen. Enerzijds heb ik zin om weer verder met mijn studie te gaan, mijn familie en vrienden te zien en eindelijk weer eens lekker te gaan fietsen, anderzijds wil ik hier niet weg. Het werken met de kinderen, het leven van alledag op Malimbe, het heen en weer reizen in de overvolle autobusjes….ik geniet er dagelijks van. Er is zoveel te zien en te beleven. Ik zal bepaalde dingen zeker gaan missen.
Een van de jongens op Malimbe greep gisteren mijn hand vast: Kom je weer terug hier, als je straks weggaat? En wanneer?... Je mag niet weg.” En daarna, “ neem je de spelletjes mee of blijven die hier?”


De komende weken ( mijn laatste weken hier) zullen in het teken staan van mijn activiteiten overdragen aan de staf en een manier verzinnen om al het materiaal geordend over te geven. De dozen die ik destijds in Oktober al hoopte hier te hebben zijn begin februari aangekomen ( ja, ja, eindelijk!!) en afgelopen week hebben Marga en ik ze kunnen ophalen in Kalwande. Ons kleine slaaphuisje op Malimbe staat nu vol met de dozen en ik wil deze week tijd steken in het sorteren van de spullen ( Wat gaat naar het Back Home House en wat blijft er op Malimbe?) Ik heb van de week even vluchtig door de dozen gekeken en stond weer versteld van al de mooie materialen, de leuke puzzels en de bergen lego die ik heb kunnen inzamelen. Mama Lucy, de matron op Malimbe zei dat ik dankbaar kon zijn voor al die mooie sawadi’s ( geschenken) En dat ben ik. Dus asante sana ( hartelijk bedankt) gulle gevers, ook of misschien wel voornamelijk namens de kinderen.

Ik brei even een eind aan deze update. Nog bedankt voor al de reacties. Anneloes, kun jij je mailadres even mailen? Anders kan ik je niet terugmailen.
Alvast bedankt. Groeten en tutaonana, Rebecca

Ojee, samahani: ik vergeet de puppies te vermelden. Een van de honden heeft een nest jonge hondjes en die kleine beestjes zijn echt super super super lief. Naomi en ik krijgen er geen genoeg van. De kinderen en de staf vinden het vreemd vermakelijk dat wij die kleine wollige dingen steeds weer oppakken en knuffelen.