Sad I have to go
Door: Rebecca
Blijf op de hoogte en volg Rebecca
02 April 2008 | Tanzania, Dodoma
“ Back across the ocean
To my home away from home
I am glad to be returning,
but sad I have to go
At times I wish I could be two places at one time
Cause it’s easy going back again
But hard to say goodbye”
Deze woorden van de Ierse zanger Sean Kean beschrijven wel hoe ik mij op het moment voel. I am (slightly) glad to be returning, but sad I have to go.
Een half jaar Tanzania, werken en leven met de ( straat)kinderen: het was al bij al, een hele mooie en leerzame ervaring. Tanzania was dan misschien niet nieuw voor mij, maar de manier van leven nu ( als volwassene), het werken met deze doelgroep, het communiceren in een taal die niet echt eigen is, het op een andere manier dan “ geleerd” uitvoeren van creatief therapeutische opdrachten: nieuw, nieuw en nog eens nieuw. Maar heel leerzaam en vaak erg leuk.
Natuurlijk waren er ook wel dagen dat ik wakker werd en dacht: “Wat doe ik eigenlijk hier?” of momenten dat ik dacht: “Help, ik wil naar huis”, maar die waren op één hand te tellen en doen er nu, terugkijkend, niet veel toe. Iedereen heeft namelijk wel eens een dag waarop alles misloopt of waarop je eigenlijk liever niemand wil zien en of spreken...is het niet?
Why glad to be returning? Als alles zo leuk en leerzaam was: dan waarom terug naar Nederland? Allereerst is daar natuurlijk mijn studie. Een praktische sababu (reden) dat ik terug ga en niet langer hier blijf. Ik hoop dit jaar af te studeren en zal hard aan de slag moeten gaan om dat te realiseren. ( maar dat gaat vast wel lukken!)
Other reasons that make me glad to be retuning?
Privacy (heerlijk niet opvallen wanneer je door de stad loopt)
Fietsen ( wat mis ik dat, zeg)
Mijn familie en vrienden ( gezellig bijkletsen)
Zelf koken
Goede boeken, goede films, goede muziek enzovoort.
Lekker bijleren en studeren ( dat heb ik echt gemist)
Bruin brood
Kaas
Veel groente
Geen malariamuskieten en dus ook geen bezoeken aan het ziekenhuis.
Why sad I have to go?
Waarom verdrietig om te gaan? Ik ga zoveel missen.
Voornamelijk en allereerst:
De kinderen: hun enthousiasme, hun vriendelijkheid, hun ability om overal wat van te maken. Ik kan zo genieten van de manier waarop ze vaak bezig zijn. Vooral de kinderen van Malimbe Family ga ik erg missen.
Dan de gastvrijheid van al de mensen hier ( groot en klein) en hun bereidheid om je te helpen.
Natuurlijk ook het rural leven op Malimbe: de prachtige sterrenhemel en/of volle maan 's nachts, de oorverdovende donder, de hemel- verlichtende bliksem, de vele ( soms mooie gekleurde) hagedissen op de rotsen rond het huis, het water halen, het op blote voeten door het gras lopen, de ruimte, de aapjes op de hogere rotsen, de kleine en grote puppies/ dogs en ga zo maar even door.
Dan misschien ook het zonnige weer. Het is namelijk zo lekker and easy om gewoon naar buiten te stappen en niet hoeft te denken: "Zou ik vandaag een trui mee moeten nemen?
Of “ Wat moet ik toch aan?” Ik ben geen echte zonneaanbidder, (mij vind je niet snel lang uitgestrekt op het strand) maar ik vind dat de wereld zoveel mooier en groter lijkt
(is?) wanneer de zon schijnt. Ik denk dat ik de zon dus ook wel ga missen.
En dan zijn er nog tal van kleine grappige, leuke, mooie en ontroerende dingen die haast niet te beschrijven zijn, maar die het leven soms zo ( onverwachts) mooi kunnen maken.
Het is mijn laatste werkweek nu.
Al de leuke, bruikbare spullen ( speelgoed, verf, kwasten, krijt) zijn verdeeld onder de projecten van Upendo Daima: de kinderen hebben al gespeeld met de lego, met het spel “De toren van Pisa”
( spannend, spannend) en weten nu dat de spelletjes hier blijven wanneer Naomi en ik weggaan. Ik hoop nu van harte dat de staf ook daadwerkelijk doorgaat met het samen tekenen en met het spelen van de spelletjes.
Naomi en ik zijn nog hard bezig met het realiseren van een vriendschapsboekje. Dat wil zeggen een map met gegevens van de kinderen en met foto’s. We waren er al vroeg aan begonnen, maar afgelopen maand verliep wat anders dan verwacht doordat malaria, voor zowel Naomi als voor mij, roet in het eten gooide.
En dan kun je nog zo leuk alles gepland hebben: malaria is malaria en het zorgt er wel voor dat je thuis of in het ziekenhuis blijft. Naast malaria heeft Naomi ook een vervelende kwaal opgelopen: ze heeft het steeds erg benauwd en de laatste week ‘slaat’ haar hart anders dan normaal en dat brengt, naast lichamelijke ongemakken, ook de nodige kopzorgen met zich mee. We gaan deze week nog maar een keer langs de dokter om te checken.
We hebben een afstreepkalender voor de kinderen gemaakt, zodat ze weten dat en wanneer we weggaan. Op die manier worden ze een beetje voorbereid en komt ons vertrek niet als donderslag bij heldere hemel
( hopelijk).
De derde april vertrekken Naomi en ik van Malimbe. We gaan dan eerst, als alles loopt volgens plan en Naomi zich weer wat beter voelt, twee dagen op safari naar Serengeti National Park. We zitten zo dicht bij een van de mooiste wildparken in de wereld en hebben in al die tijd nog geen tijd genomen er naar toe te gaan. Dus een bezoek aan het park staat nu op de agenda.
Tegen de tijd dat ik mijn schrijven op de site kan zetten, is het alweer een paar dagen verder en is mijn nieuws alweer oud nieuws. We hebben inmiddels afscheid genomen van de mensen en kinderen op het Back Home House en zijn vandaag weggegaan van Malimbe. ( ai ai ai).
Het is nu woensdagavond en morgenochtend gaan we naar de Serengeti.
Afgelopen week ook wat meer duidelijkheid gekregen omtrent Naomi’s kwaal. Brandend maagzuur schijnt de boosdoener te zijn van haar hartklachten. Gisteren heeft zij pillen daarvoor gekregen en nu hopen we dat de pillen, in combinatie met een ander eetpatroon, haar snel weer de oude maken. Het is in ieder geval ‘fijn’ om te weten wat het probleem is en hoe het verholpen kan worden. Hopelijk kan ze dan nog even genieten van haar laatste dagen in Tanzania.
Ja, ik houd het even hierbij.
Morgen en vrijdag de Serengeti. Zaterdag het echte afscheid op Malimbe ( met speech?), zondag de was doen en inpakken en dan maandagochtend erg vroeg met de bus naar Dar es Salaam. Een dag of wat Zanzibar en dan zit het er echt op. Vrijdagochtend vroeg(11 april) stappen we in het vliegtuig en vertrekken we richting Nederland.
Ik probeer voordat ik met het vliegtuig vertrek nog even iets te schrijven, maar als dat niet meer lukt, dan alvast bedankt voor het lezen en natuurlijk ook voor alle leuke en lieve reacties. Asanteni na tutaonana,
Rebecca
To my home away from home
I am glad to be returning,
but sad I have to go
At times I wish I could be two places at one time
Cause it’s easy going back again
But hard to say goodbye”
Deze woorden van de Ierse zanger Sean Kean beschrijven wel hoe ik mij op het moment voel. I am (slightly) glad to be returning, but sad I have to go.
Een half jaar Tanzania, werken en leven met de ( straat)kinderen: het was al bij al, een hele mooie en leerzame ervaring. Tanzania was dan misschien niet nieuw voor mij, maar de manier van leven nu ( als volwassene), het werken met deze doelgroep, het communiceren in een taal die niet echt eigen is, het op een andere manier dan “ geleerd” uitvoeren van creatief therapeutische opdrachten: nieuw, nieuw en nog eens nieuw. Maar heel leerzaam en vaak erg leuk.
Natuurlijk waren er ook wel dagen dat ik wakker werd en dacht: “Wat doe ik eigenlijk hier?” of momenten dat ik dacht: “Help, ik wil naar huis”, maar die waren op één hand te tellen en doen er nu, terugkijkend, niet veel toe. Iedereen heeft namelijk wel eens een dag waarop alles misloopt of waarop je eigenlijk liever niemand wil zien en of spreken...is het niet?
Why glad to be returning? Als alles zo leuk en leerzaam was: dan waarom terug naar Nederland? Allereerst is daar natuurlijk mijn studie. Een praktische sababu (reden) dat ik terug ga en niet langer hier blijf. Ik hoop dit jaar af te studeren en zal hard aan de slag moeten gaan om dat te realiseren. ( maar dat gaat vast wel lukken!)
Other reasons that make me glad to be retuning?
Privacy (heerlijk niet opvallen wanneer je door de stad loopt)
Fietsen ( wat mis ik dat, zeg)
Mijn familie en vrienden ( gezellig bijkletsen)
Zelf koken
Goede boeken, goede films, goede muziek enzovoort.
Lekker bijleren en studeren ( dat heb ik echt gemist)
Bruin brood
Kaas
Veel groente
Geen malariamuskieten en dus ook geen bezoeken aan het ziekenhuis.
Why sad I have to go?
Waarom verdrietig om te gaan? Ik ga zoveel missen.
Voornamelijk en allereerst:
De kinderen: hun enthousiasme, hun vriendelijkheid, hun ability om overal wat van te maken. Ik kan zo genieten van de manier waarop ze vaak bezig zijn. Vooral de kinderen van Malimbe Family ga ik erg missen.
Dan de gastvrijheid van al de mensen hier ( groot en klein) en hun bereidheid om je te helpen.
Natuurlijk ook het rural leven op Malimbe: de prachtige sterrenhemel en/of volle maan 's nachts, de oorverdovende donder, de hemel- verlichtende bliksem, de vele ( soms mooie gekleurde) hagedissen op de rotsen rond het huis, het water halen, het op blote voeten door het gras lopen, de ruimte, de aapjes op de hogere rotsen, de kleine en grote puppies/ dogs en ga zo maar even door.
Dan misschien ook het zonnige weer. Het is namelijk zo lekker and easy om gewoon naar buiten te stappen en niet hoeft te denken: "Zou ik vandaag een trui mee moeten nemen?
Of “ Wat moet ik toch aan?” Ik ben geen echte zonneaanbidder, (mij vind je niet snel lang uitgestrekt op het strand) maar ik vind dat de wereld zoveel mooier en groter lijkt
(is?) wanneer de zon schijnt. Ik denk dat ik de zon dus ook wel ga missen.
En dan zijn er nog tal van kleine grappige, leuke, mooie en ontroerende dingen die haast niet te beschrijven zijn, maar die het leven soms zo ( onverwachts) mooi kunnen maken.
Het is mijn laatste werkweek nu.
Al de leuke, bruikbare spullen ( speelgoed, verf, kwasten, krijt) zijn verdeeld onder de projecten van Upendo Daima: de kinderen hebben al gespeeld met de lego, met het spel “De toren van Pisa”
( spannend, spannend) en weten nu dat de spelletjes hier blijven wanneer Naomi en ik weggaan. Ik hoop nu van harte dat de staf ook daadwerkelijk doorgaat met het samen tekenen en met het spelen van de spelletjes.
Naomi en ik zijn nog hard bezig met het realiseren van een vriendschapsboekje. Dat wil zeggen een map met gegevens van de kinderen en met foto’s. We waren er al vroeg aan begonnen, maar afgelopen maand verliep wat anders dan verwacht doordat malaria, voor zowel Naomi als voor mij, roet in het eten gooide.
En dan kun je nog zo leuk alles gepland hebben: malaria is malaria en het zorgt er wel voor dat je thuis of in het ziekenhuis blijft. Naast malaria heeft Naomi ook een vervelende kwaal opgelopen: ze heeft het steeds erg benauwd en de laatste week ‘slaat’ haar hart anders dan normaal en dat brengt, naast lichamelijke ongemakken, ook de nodige kopzorgen met zich mee. We gaan deze week nog maar een keer langs de dokter om te checken.
We hebben een afstreepkalender voor de kinderen gemaakt, zodat ze weten dat en wanneer we weggaan. Op die manier worden ze een beetje voorbereid en komt ons vertrek niet als donderslag bij heldere hemel
( hopelijk).
De derde april vertrekken Naomi en ik van Malimbe. We gaan dan eerst, als alles loopt volgens plan en Naomi zich weer wat beter voelt, twee dagen op safari naar Serengeti National Park. We zitten zo dicht bij een van de mooiste wildparken in de wereld en hebben in al die tijd nog geen tijd genomen er naar toe te gaan. Dus een bezoek aan het park staat nu op de agenda.
Tegen de tijd dat ik mijn schrijven op de site kan zetten, is het alweer een paar dagen verder en is mijn nieuws alweer oud nieuws. We hebben inmiddels afscheid genomen van de mensen en kinderen op het Back Home House en zijn vandaag weggegaan van Malimbe. ( ai ai ai).
Het is nu woensdagavond en morgenochtend gaan we naar de Serengeti.
Afgelopen week ook wat meer duidelijkheid gekregen omtrent Naomi’s kwaal. Brandend maagzuur schijnt de boosdoener te zijn van haar hartklachten. Gisteren heeft zij pillen daarvoor gekregen en nu hopen we dat de pillen, in combinatie met een ander eetpatroon, haar snel weer de oude maken. Het is in ieder geval ‘fijn’ om te weten wat het probleem is en hoe het verholpen kan worden. Hopelijk kan ze dan nog even genieten van haar laatste dagen in Tanzania.
Ja, ik houd het even hierbij.
Morgen en vrijdag de Serengeti. Zaterdag het echte afscheid op Malimbe ( met speech?), zondag de was doen en inpakken en dan maandagochtend erg vroeg met de bus naar Dar es Salaam. Een dag of wat Zanzibar en dan zit het er echt op. Vrijdagochtend vroeg(11 april) stappen we in het vliegtuig en vertrekken we richting Nederland.
Ik probeer voordat ik met het vliegtuig vertrek nog even iets te schrijven, maar als dat niet meer lukt, dan alvast bedankt voor het lezen en natuurlijk ook voor alle leuke en lieve reacties. Asanteni na tutaonana,
Rebecca
-
02 April 2008 - 19:35
Eva:
Dag Rebecca,
Een goed afscheid toegewenst en beterschap voor je zus. Hopelijk kunnen jullie het park bezoeken.
Goede thuisreis en al vast veel succes met je afstudeer activiteiten.
Het afgelopen jaar heb ik genoten van je berichten; heel onderhoudend en informatief. Wat heerlijk dat je dit hebt kunnen doen.
Hartelijke groeten en een veilige thuireis.
Eva Hoopman -
02 April 2008 - 20:34
Henny:
hoi lieve Rebecca, het was weer een genot om jouw verhaal te lezen en de openingstekst is inderdaad toepasselijk.Ik weet heel zeker dat ze jou en ook Naomi op Malimbe en op de Day-care heel erg gaan missen, want jullie zijn gewoon super geduldig en gezellig met kinderen. Je hebt je sporen achtergelaten en you will be remembered.
Geniet nog even van het stukje Afrika-tijd, want dat heb je zeker verdiend na al die volle ijverige en drukke maanden.
Veilige reis naar de Serengeti, naar Dar es Salaam, naar 'misschien'Zanzibar en dan naar huis. Ik zorg voor bruinbrood met kaas... en voor de fietsen...en voor...
Lieve groeten voor jullie allebei en een knuffel. Tot snel, Henny -
02 April 2008 - 20:39
Wilma Van Hienen:
Hoi Rebecca,
Van al jouw belevenissen in Mwanza heb ik enorm genoten. Je schrijft ook echt mooi en beeldend!
Graag wil ik je bedanken voor je geweldige bijdrage van het afgelopen half jaar aan het werk voor de kinderen van Upendo Daima. Geniet nog maar even samen met je zus van jullie welverdiende laatste dagen in Tanzania.
Namens het bestuur van Upendo Daima Nederland: Asante sana!
www.upendodaima.nl -
03 April 2008 - 06:53
Maria:
een half jaar is niks, zomaar voorbij....maar je hebt geleefd!
Nog fijne dagen op de terugreis en in Zanzibar.
Liefs,
Maria -
03 April 2008 - 07:49
Henny Verhoeven:
Hoi Rebecca,
Altijd weer erg leuk iets van je te horen. Ik zit hier op de Doorwerthlaan, samen met Willy nar je latste berichten te kijken en niet te vergeten de mooie foto,s/ grappig om te horen wat je zo allemaal uit eigen land mist. Wat zullie die kinderen daar je ook gaan missen zeg. Die krijgen echt niet meer zon lieve en leuke juf terug'.Ze zullen je blijvend blijven herinneren dat weet ik zeker. heel veel succes met afscheid nemen en een hele goede terugreis samen. En als je terug bent hoor ik grag al je verhalen nog een in levende lijve terg liefs en groetjes Henny van de ABS
ps en beterschap met je zus uiteraard -
03 April 2008 - 08:03
Marieke:
Hey lieve Rebecca
Dat moet inderdaad heel vreemd zijn om na zo'n intensief halfjaar afscheid te moeten nemen en alles achter je te laten! Weer back to old life, dat zal best wennen zijn....
Ik hoop dat je nog volop geniet van je laatste week Tanzania! En als je weer terug bent en je bent weer een paar weekjes hier gewend ben ik heeeeel benieuwd naar al je verhalen (maar es afspreken onder het genot van een bruin broodje kaas;)
Liefs en alvast een goede reis gewenst -
03 April 2008 - 14:14
Ilse:
Hey rebec,
Geniet nog maar van je laatste dagen in plaats van dat je met je gedachten al in Nederland bent!
Tot snel en goeie reis voor straks!
x -
03 April 2008 - 15:53
Nelleke:
Hoi Rebecca,
Ik vind het allemaal indrukwekkende verhalen.Jouw leven daar,je ontmoetingen, je werk, het ging allenmaal ergens over! Heel bijzonder dat wij dat van een afstand mochten meebeleven. Hou Afrika met alle letterlijke en figuurlijke warmte, nog maar even goed vast! Afscheid? Tja Ik sluit niet uit dat jou weg ooit weer die kant op gaat, al is het maar voor tijdelijk?
Amersfoort is grijs en koud nu. Niet iets om naar uit te kijken,...
Ik ben ook benieuwd of en wanneer we je hier nog zien verschijnen? Maar dat is nu nog niet aan de orde!.
Groet Nelleke, ook namens Jan Cees. -
03 April 2008 - 19:33
Ruth:
lieve zussen,
geniet van jullie laatste paar dagen daar. i love you loads en zie jullie in mei. Have a safe trip.
heel veel groetjes van een zeer gelukkige ruth -
03 April 2008 - 19:45
Sarai:
Dearest sisters,
I will be more then happy to see you again. I will be waiting at the airport. I hope the goodbye is not going to be too painfull and I hope that your carring and warm presence will reamain in the childrens memory. Have a save trip and take care.
Love Saraï -
04 April 2008 - 09:23
Marija Ruigrok:
Lieve Rebecca,
Genoten van al jouw verhalen. Ik wens je een goed afscheid en een goede reis naar huis.Wij hopen 15 juli voor 3 weken naar Mwanza te gaan met 6 jongeren.Wij verblijven in Shaloom Care House,maar zullen zeker Marga bezoeken om aan de jongeren haar werk te laten zien. We kunnen dan gelijk jouw werk bekijken. Misschien kunnen we jou nog spreken voor wij vertrekken. Jij kijkt uit naar jouw terugreis en wij kijken uit naar ons verblijf in Mwanza.
veel liefs. Marija en Kees Ruigrok kerklaan
-
05 April 2008 - 18:25
Joke:
Lieve Rebecca,
Heb weer genoten van je verslag. Bedankt, dat je ons op zo'n leuke manier op de hoogte hebt gehouden. Ik wens jullie nog een aangename week in Africa, een goede reis en goede thuiskomst, veel succes met het afstuderen.
lieve groetjes en tot ziens,
Joke -
26 April 2008 - 15:53
Marga:
we missen je wel in Malimbe Family en het Back Home House. Elke dag een beetje meer.... gesettled? Hoe is het met Naomi????
liefs Marga -
27 April 2008 - 21:59
Sarah:
Hey Rebecca,
heb net nog je laatste berichtjes gelezen waar ik niet aan toe was gekomen. Wel leuk om dat nog te volgen allemaal. Maar nu kan ik je natuurlijk weer live zien en live je verhalen horen :) Ben blij dat je er weer bent, maar snap ook dat het moeilijk was daar weg te gaan. Klinkt zo leuk allemaal en ik vind de foto's heel mooi.
tutaonana ;)
Sarah
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
