Sad I have to go

“ Back across the ocean
To my home away from home
I am glad to be returning,
but sad I have to go
At times I wish I could be two places at one time
Cause it’s easy going back again
But hard to say goodbye”


Deze woorden van de Ierse zanger Sean Kean beschrijven wel hoe ik mij op het moment voel. I am (slightly) glad to be returning, but sad I have to go.

Een half jaar Tanzania, werken en leven met de ( straat)kinderen: het was al bij al, een hele mooie en leerzame ervaring. Tanzania was dan misschien niet nieuw voor mij, maar de manier van leven nu ( als volwassene), het werken met deze doelgroep, het communiceren in een taal die niet echt eigen is, het op een andere manier dan “ geleerd” uitvoeren van creatief therapeutische opdrachten: nieuw, nieuw en nog eens nieuw. Maar heel leerzaam en vaak erg leuk.
Natuurlijk waren er ook wel dagen dat ik wakker werd en dacht: “Wat doe ik eigenlijk hier?” of momenten dat ik dacht: “Help, ik wil naar huis”, maar die waren op één hand te tellen en doen er nu, terugkijkend, niet veel toe. Iedereen heeft namelijk wel eens een dag waarop alles misloopt of waarop je eigenlijk liever niemand wil zien en of spreken...is het niet?

Why glad to be returning? Als alles zo leuk en leerzaam was: dan waarom terug naar Nederland? Allereerst is daar natuurlijk mijn studie. Een praktische sababu (reden) dat ik terug ga en niet langer hier blijf. Ik hoop dit jaar af te studeren en zal hard aan de slag moeten gaan om dat te realiseren. ( maar dat gaat vast wel lukken!)
Other reasons that make me glad to be retuning?

Privacy (heerlijk niet opvallen wanneer je door de stad loopt)
Fietsen ( wat mis ik dat, zeg)
Mijn familie en vrienden ( gezellig bijkletsen)
Zelf koken
Goede boeken, goede films, goede muziek enzovoort.
Lekker bijleren en studeren ( dat heb ik echt gemist)
Bruin brood
Kaas
Veel groente
Geen malariamuskieten en dus ook geen bezoeken aan het ziekenhuis.

Why sad I have to go?
Waarom verdrietig om te gaan? Ik ga zoveel missen.
Voornamelijk en allereerst:
De kinderen: hun enthousiasme, hun vriendelijkheid, hun ability om overal wat van te maken. Ik kan zo genieten van de manier waarop ze vaak bezig zijn. Vooral de kinderen van Malimbe Family ga ik erg missen.
Dan de gastvrijheid van al de mensen hier ( groot en klein) en hun bereidheid om je te helpen.
Natuurlijk ook het rural leven op Malimbe: de prachtige sterrenhemel en/of volle maan 's nachts, de oorverdovende donder, de hemel- verlichtende bliksem, de vele ( soms mooie gekleurde) hagedissen op de rotsen rond het huis, het water halen, het op blote voeten door het gras lopen, de ruimte, de aapjes op de hogere rotsen, de kleine en grote puppies/ dogs en ga zo maar even door.
Dan misschien ook het zonnige weer. Het is namelijk zo lekker and easy om gewoon naar buiten te stappen en niet hoeft te denken: "Zou ik vandaag een trui mee moeten nemen?
Of “ Wat moet ik toch aan?” Ik ben geen echte zonneaanbidder, (mij vind je niet snel lang uitgestrekt op het strand) maar ik vind dat de wereld zoveel mooier en groter lijkt
(is?) wanneer de zon schijnt. Ik denk dat ik de zon dus ook wel ga missen.
En dan zijn er nog tal van kleine grappige, leuke, mooie en ontroerende dingen die haast niet te beschrijven zijn, maar die het leven soms zo ( onverwachts) mooi kunnen maken.

Het is mijn laatste werkweek nu.
Al de leuke, bruikbare spullen ( speelgoed, verf, kwasten, krijt) zijn verdeeld onder de projecten van Upendo Daima: de kinderen hebben al gespeeld met de lego, met het spel “De toren van Pisa”
( spannend, spannend) en weten nu dat de spelletjes hier blijven wanneer Naomi en ik weggaan. Ik hoop nu van harte dat de staf ook daadwerkelijk doorgaat met het samen tekenen en met het spelen van de spelletjes.
Naomi en ik zijn nog hard bezig met het realiseren van een vriendschapsboekje. Dat wil zeggen een map met gegevens van de kinderen en met foto’s. We waren er al vroeg aan begonnen, maar afgelopen maand verliep wat anders dan verwacht doordat malaria, voor zowel Naomi als voor mij, roet in het eten gooide.
En dan kun je nog zo leuk alles gepland hebben: malaria is malaria en het zorgt er wel voor dat je thuis of in het ziekenhuis blijft. Naast malaria heeft Naomi ook een vervelende kwaal opgelopen: ze heeft het steeds erg benauwd en de laatste week ‘slaat’ haar hart anders dan normaal en dat brengt, naast lichamelijke ongemakken, ook de nodige kopzorgen met zich mee. We gaan deze week nog maar een keer langs de dokter om te checken.

We hebben een afstreepkalender voor de kinderen gemaakt, zodat ze weten dat en wanneer we weggaan. Op die manier worden ze een beetje voorbereid en komt ons vertrek niet als donderslag bij heldere hemel
( hopelijk).
De derde april vertrekken Naomi en ik van Malimbe. We gaan dan eerst, als alles loopt volgens plan en Naomi zich weer wat beter voelt, twee dagen op safari naar Serengeti National Park. We zitten zo dicht bij een van de mooiste wildparken in de wereld en hebben in al die tijd nog geen tijd genomen er naar toe te gaan. Dus een bezoek aan het park staat nu op de agenda.

Tegen de tijd dat ik mijn schrijven op de site kan zetten, is het alweer een paar dagen verder en is mijn nieuws alweer oud nieuws. We hebben inmiddels afscheid genomen van de mensen en kinderen op het Back Home House en zijn vandaag weggegaan van Malimbe. ( ai ai ai).
Het is nu woensdagavond en morgenochtend gaan we naar de Serengeti.
Afgelopen week ook wat meer duidelijkheid gekregen omtrent Naomi’s kwaal. Brandend maagzuur schijnt de boosdoener te zijn van haar hartklachten. Gisteren heeft zij pillen daarvoor gekregen en nu hopen we dat de pillen, in combinatie met een ander eetpatroon, haar snel weer de oude maken. Het is in ieder geval ‘fijn’ om te weten wat het probleem is en hoe het verholpen kan worden. Hopelijk kan ze dan nog even genieten van haar laatste dagen in Tanzania.

Ja, ik houd het even hierbij.
Morgen en vrijdag de Serengeti. Zaterdag het echte afscheid op Malimbe ( met speech?), zondag de was doen en inpakken en dan maandagochtend erg vroeg met de bus naar Dar es Salaam. Een dag of wat Zanzibar en dan zit het er echt op. Vrijdagochtend vroeg(11 april) stappen we in het vliegtuig en vertrekken we richting Nederland.
Ik probeer voordat ik met het vliegtuig vertrek nog even iets te schrijven, maar als dat niet meer lukt, dan alvast bedankt voor het lezen en natuurlijk ook voor alle leuke en lieve reacties. Asanteni na tutaonana,
Rebecca