Hoe was het?

You won't realize the distance you've walked until you take a look around and realize how far you've been.

In alle drukte rondom school is het goed om af en toe weer stil te staan en terug te kijken op zes ongelooflijk leerzame en gezellige maanden.

Lieve Allemaal,
inmiddels zijn Naomi en ik alweer bijna twee maanden terug in Nederland. Enerzijds lijkt het al een eeuwigheid geleden dat we vertrokken uit Mwanza, anderzijds voelt het alsof ik gisteren nog in de kibanda zat en een puzzel maakte met Lucas, Mathias en Rogers.
Na een dag of anderhalf in de Serengeti ( prachtig) en een paar dagen Zanzibar (ook mooi, maar heel anders ) zijn Naomi en ik 11 april naar Nederland gevlogen. Vreemd en toch ook weer vertrouwd om weer thuis te komen, in je eigen bed te slapen en ineens weer water uit de kraan te kunnen drinken, de was in de wasmachine te gooien en op de fiets te stappen. De eerste week hebben we niet veel meer gedaan dan bijkletsen met de familie, koffie drinken, wat mailtjes sturen en fietsen. Daarna was het weer tijd om in het ‘echte ‘leven op te pakken en dat betekent in mijn geval: terug naar Amersfoort en terug naar school om te kijken wat ik nog allemaal moet doen en of ik het nog op tijd ga klaarkrijgen. Antwoorden: nog veel doen in weinig tijd. Hard werken dus, al probeer ik zo nu en dan ook te genieten van het zonnige lenteweer en te leven volgens de pole, pole ( rustig, rustig) visie

“Hoe was het?” ; is een vraag die in de eerste weken veel gesteld werd aan mij.
Ja, hoe was het? Is HET samen te vatten in een woord? In een zin? In een kort gesprekje in de wandelgang? Nee, voor mij is het onmogelijk om 6 maanden Tanzania terug te brengen tot een paar woorden. Ik kan, zeker aan de gene die mijn verhalen niet gevolgd hebben via de weblog, niet even een twee drie uitleggen hoe het was.
En als ik begin met uitleggen hoe het was merk ik al snel dat ik vaak alleen het verhaal in grote lijnen vertel en dat het voor de luisteraar vaak moeilijk voor te stellen is hoe Tanzania was, hoe Mwanza was en hoe de straatkinderen waren. Dat is jammer, want het zijn vaak juist die kleine momenten die mijn verblijf zo speciaal maakten en die ik eigenlijk ook zo graag over wil brengen aan anderen.
Gelukkig heb ik daarvoor ook nog foto’s en kan ik aan de hand van de foto’s laten zien hoe de kinderen daar leven en vertellen wat ik daar gedaan heb. Bladerend door de foto’s op de computer komen er bij mij namelijk tal van herinneringen naar boven. Herinneringen van momenten die ik even vergeten was, maar die doordat ik naar de foto kijk, weer gaan leven.

De afgelopen dagen zijn Naomi en ik in de weer geweest met de foto,s voor het vriendschapsboek. Wij zijn er destijds in Mwanza niet aan toegekomen om alle pagina’s te kopiëren en aangezien wij graag ook een versie van het vriendschapsboek wilde hebben, besloten we het boek mee naar Nederland te nemen, het te kopiëren en het weer terug te sturen. Nu is eindelijk alles gekopieerd, zijn er extra foto’s voor de kinderen besteld en ligt het klaar om terug te gaan. In juli vertrekt een van de Nederlandse medewerksters van Upendo Daima Nederland voor een paar weken naar Tanzania, hopelijk kan zij het boek aan de kinderen overhandigen.

Beste mensen, ik laat het hierbij. Ondanks mijn pole ,pole visie moet ik af en toe ook even doorwerken. Ik heb nog bergen werk liggen.

Bedankt voor het lezen van al mijn berichten en voor het plaatsen van alle leuke en bemoedigende reacties. Ik heb erg genoten van alle berichten.
Vriendelijke groeten, Rebecca