Hoe was het?
Door: Rebecca
Blijf op de hoogte en volg Rebecca
31 Mei 2008 | Nederland, Amsterdam
You won't realize the distance you've walked until you take a look around and realize how far you've been.
In alle drukte rondom school is het goed om af en toe weer stil te staan en terug te kijken op zes ongelooflijk leerzame en gezellige maanden.
Lieve Allemaal,
inmiddels zijn Naomi en ik alweer bijna twee maanden terug in Nederland. Enerzijds lijkt het al een eeuwigheid geleden dat we vertrokken uit Mwanza, anderzijds voelt het alsof ik gisteren nog in de kibanda zat en een puzzel maakte met Lucas, Mathias en Rogers.
Na een dag of anderhalf in de Serengeti ( prachtig) en een paar dagen Zanzibar (ook mooi, maar heel anders ) zijn Naomi en ik 11 april naar Nederland gevlogen. Vreemd en toch ook weer vertrouwd om weer thuis te komen, in je eigen bed te slapen en ineens weer water uit de kraan te kunnen drinken, de was in de wasmachine te gooien en op de fiets te stappen. De eerste week hebben we niet veel meer gedaan dan bijkletsen met de familie, koffie drinken, wat mailtjes sturen en fietsen. Daarna was het weer tijd om in het ‘echte ‘leven op te pakken en dat betekent in mijn geval: terug naar Amersfoort en terug naar school om te kijken wat ik nog allemaal moet doen en of ik het nog op tijd ga klaarkrijgen. Antwoorden: nog veel doen in weinig tijd. Hard werken dus, al probeer ik zo nu en dan ook te genieten van het zonnige lenteweer en te leven volgens de pole, pole ( rustig, rustig) visie
“Hoe was het?” ; is een vraag die in de eerste weken veel gesteld werd aan mij.
Ja, hoe was het? Is HET samen te vatten in een woord? In een zin? In een kort gesprekje in de wandelgang? Nee, voor mij is het onmogelijk om 6 maanden Tanzania terug te brengen tot een paar woorden. Ik kan, zeker aan de gene die mijn verhalen niet gevolgd hebben via de weblog, niet even een twee drie uitleggen hoe het was.
En als ik begin met uitleggen hoe het was merk ik al snel dat ik vaak alleen het verhaal in grote lijnen vertel en dat het voor de luisteraar vaak moeilijk voor te stellen is hoe Tanzania was, hoe Mwanza was en hoe de straatkinderen waren. Dat is jammer, want het zijn vaak juist die kleine momenten die mijn verblijf zo speciaal maakten en die ik eigenlijk ook zo graag over wil brengen aan anderen.
Gelukkig heb ik daarvoor ook nog foto’s en kan ik aan de hand van de foto’s laten zien hoe de kinderen daar leven en vertellen wat ik daar gedaan heb. Bladerend door de foto’s op de computer komen er bij mij namelijk tal van herinneringen naar boven. Herinneringen van momenten die ik even vergeten was, maar die doordat ik naar de foto kijk, weer gaan leven.
De afgelopen dagen zijn Naomi en ik in de weer geweest met de foto,s voor het vriendschapsboek. Wij zijn er destijds in Mwanza niet aan toegekomen om alle pagina’s te kopiëren en aangezien wij graag ook een versie van het vriendschapsboek wilde hebben, besloten we het boek mee naar Nederland te nemen, het te kopiëren en het weer terug te sturen. Nu is eindelijk alles gekopieerd, zijn er extra foto’s voor de kinderen besteld en ligt het klaar om terug te gaan. In juli vertrekt een van de Nederlandse medewerksters van Upendo Daima Nederland voor een paar weken naar Tanzania, hopelijk kan zij het boek aan de kinderen overhandigen.
Beste mensen, ik laat het hierbij. Ondanks mijn pole ,pole visie moet ik af en toe ook even doorwerken. Ik heb nog bergen werk liggen.
Bedankt voor het lezen van al mijn berichten en voor het plaatsen van alle leuke en bemoedigende reacties. Ik heb erg genoten van alle berichten.
Vriendelijke groeten, Rebecca
In alle drukte rondom school is het goed om af en toe weer stil te staan en terug te kijken op zes ongelooflijk leerzame en gezellige maanden.
Lieve Allemaal,
inmiddels zijn Naomi en ik alweer bijna twee maanden terug in Nederland. Enerzijds lijkt het al een eeuwigheid geleden dat we vertrokken uit Mwanza, anderzijds voelt het alsof ik gisteren nog in de kibanda zat en een puzzel maakte met Lucas, Mathias en Rogers.
Na een dag of anderhalf in de Serengeti ( prachtig) en een paar dagen Zanzibar (ook mooi, maar heel anders ) zijn Naomi en ik 11 april naar Nederland gevlogen. Vreemd en toch ook weer vertrouwd om weer thuis te komen, in je eigen bed te slapen en ineens weer water uit de kraan te kunnen drinken, de was in de wasmachine te gooien en op de fiets te stappen. De eerste week hebben we niet veel meer gedaan dan bijkletsen met de familie, koffie drinken, wat mailtjes sturen en fietsen. Daarna was het weer tijd om in het ‘echte ‘leven op te pakken en dat betekent in mijn geval: terug naar Amersfoort en terug naar school om te kijken wat ik nog allemaal moet doen en of ik het nog op tijd ga klaarkrijgen. Antwoorden: nog veel doen in weinig tijd. Hard werken dus, al probeer ik zo nu en dan ook te genieten van het zonnige lenteweer en te leven volgens de pole, pole ( rustig, rustig) visie
“Hoe was het?” ; is een vraag die in de eerste weken veel gesteld werd aan mij.
Ja, hoe was het? Is HET samen te vatten in een woord? In een zin? In een kort gesprekje in de wandelgang? Nee, voor mij is het onmogelijk om 6 maanden Tanzania terug te brengen tot een paar woorden. Ik kan, zeker aan de gene die mijn verhalen niet gevolgd hebben via de weblog, niet even een twee drie uitleggen hoe het was.
En als ik begin met uitleggen hoe het was merk ik al snel dat ik vaak alleen het verhaal in grote lijnen vertel en dat het voor de luisteraar vaak moeilijk voor te stellen is hoe Tanzania was, hoe Mwanza was en hoe de straatkinderen waren. Dat is jammer, want het zijn vaak juist die kleine momenten die mijn verblijf zo speciaal maakten en die ik eigenlijk ook zo graag over wil brengen aan anderen.
Gelukkig heb ik daarvoor ook nog foto’s en kan ik aan de hand van de foto’s laten zien hoe de kinderen daar leven en vertellen wat ik daar gedaan heb. Bladerend door de foto’s op de computer komen er bij mij namelijk tal van herinneringen naar boven. Herinneringen van momenten die ik even vergeten was, maar die doordat ik naar de foto kijk, weer gaan leven.
De afgelopen dagen zijn Naomi en ik in de weer geweest met de foto,s voor het vriendschapsboek. Wij zijn er destijds in Mwanza niet aan toegekomen om alle pagina’s te kopiëren en aangezien wij graag ook een versie van het vriendschapsboek wilde hebben, besloten we het boek mee naar Nederland te nemen, het te kopiëren en het weer terug te sturen. Nu is eindelijk alles gekopieerd, zijn er extra foto’s voor de kinderen besteld en ligt het klaar om terug te gaan. In juli vertrekt een van de Nederlandse medewerksters van Upendo Daima Nederland voor een paar weken naar Tanzania, hopelijk kan zij het boek aan de kinderen overhandigen.
Beste mensen, ik laat het hierbij. Ondanks mijn pole ,pole visie moet ik af en toe ook even doorwerken. Ik heb nog bergen werk liggen.
Bedankt voor het lezen van al mijn berichten en voor het plaatsen van alle leuke en bemoedigende reacties. Ik heb erg genoten van alle berichten.
Vriendelijke groeten, Rebecca
-
31 Mei 2008 - 15:28
Saraï:
Live zus,
ik ben blij dat jullie weer heelhuids terug zijn en geniet van jullie verhalen van 6 maanden Tanzania. Snap dat het moeilijk is en blijft om verhalen te herbeleven en te vertellen, maar ik weet gelukkig enigzins waar je het over hebt, wat je mist enz...
Liefs saraï -
31 Mei 2008 - 15:34
Naomi:
Hoi Liefste Rebs,
Bedankt voor je laatste update. Alweer 2 maanden thuis; erg moeilijk voor te stellen dat onze tijd in Tanzania al zo lang geleden is. Hoe het was? Ik weet het ook niet zo een, twee, drie te samen te vatten, want er is zoveel te vertellen, te herbeleven, te herinneren en om over na te denken. Maar een ding kan ik je wel alvast vertellen; ik heb enorm genoten van onze tijd samen met de kinderen en hopelijk kunnen we in de toekomst ook weer eens samen op "avontuur".
Liefs en knuffels, Naomi -
01 Juni 2008 - 09:25
Ruth:
lieve zus,
Ik lees net je bericht en ben bang dat ik hetzelfde ga voelen. Hoe beschrijf je het gevoel aan anderen wat je hebt bij zo'n avontuur. Ik wil terug, is het enigste wat in mijn hoofd omgaat. Ik vind het leuk om jullie te zien maar het liefst zou ik jullie allemaal hier zien.....Ik ga hier echt wonen.....ik houd van Zambia, van deze compound en de mensen.
Ik zie je woensdag en ben blij dat jullie in ieder geval mij gaan begrijpen dat die gevoelens niet te beschrijven zijn. Voor nu een grote hug en tot gauw. Dan kunnen we samen stressen over school....
liefs Ruth -
17 Juni 2008 - 21:41
Henny:
Hoi lieve Rebecca, eindelijk dan een reactie op je laatste schrijven. Afrika, Tanzania, de verhalen over de weeskinderen, hun dagelijkse bezigheden, de vele foto's van activiteiten en de door de kinderen zelfgenomen foto's met jouw camera, foto's afgedrukt als mooie postkaarten, foto's van de maskers die je samen met de kinderen van Malimbe maakte, verhalen over de overvolle minibusjes waar de baby's door de raampjes werden aangegeven, de mannen die jullie gelijk weer een taxi aanboden terwijl ze je zagen uitstappen, het kleine gezellige, overvolle huis/slaapkamertje met de dozen uit Nederland, de bijna onvoorstelbare verhalen over jouw ziekenhuisopname en nog zoveel meer, dat Afrika, Tanzania,Mwanza, Malimbe
zwerft, zweeft, ligt nu overal in het huis hier in Nederland en dat is goed.
En al die foto's en verhalen worden door jou weer verwerkt in je laatste werkstukken ....
de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik weet dat je de kinderen mist, dat je hoopt dat er tenminste één iemand zo af en toe eens heerlijk met ze puzzelt of tekent. Rebecca het was fijn om van een afstand met je mee te lopen. Bedankt en succes met de afronding van je studie.
Lieve groet, Henny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
