Labda kesho

Labda kesho.

Vroeger, toen ik als klein kind in Tanzania woonde, hoorde ik de woorden labda kesho regelmatig. Het wil zoiets zeggen als misschien morgen. Misschien morgen kan dus ook overmorgen, de dag erna, de week erna of veel later zijn. Vaak werden deze woorden vergezeld door een enigszins verontschuldigende glimlach en het ophalen van één dan wel twee schouders. Destijds, maar ook vele jaren daarna nog, zeiden we thuis vaak ,wanneer iets vandaag niet ging lukken, labda kesho: misschien morgen.
Vandaag, op Schiphol dacht ik er weer aan.
Ik stond namelijk in een rij, voor de balie van British Airways. Om mij heen stonden veel gestrande passagiers. Het vliegtuig wat mij en hen naar Londen Heathrow zou brengen was wegens een defect bij de motor ( er werd een boutje vermist) geannuleerd. Reizigers die alleen maar naar Londen moesten en niet verder zouden reizen konden, zo vermeldde de gezagsvoerder, direct naar balie 5 lopen en zouden op de eerste beste vlucht naar Londen worden gezet. Voor de andere reizigers, zij die verder reizen dan Londen, was het een ander verhaal. Wij moesten door de douane, onze tassen ophalen van de band en weer opnieuw inchecken. Met een beetje geluk zou ik dan mijn (doorreis)vlucht in Londen nog halen. Maar ja…..dat ging niet zo gemakkelijk en snel. Op de tv-schermen bij de kofferbanden stond de geannuleerde vlucht niet aangegeven en het meisje waar ik het vervolgens aan vroeg wist helemaal niets van een geannuleerde vlucht. Inmiddels waren er natuurlijk ook gewoon normale passagiers aangekomen ( passagiers die op normale en geplande tijd waren geland) en was het zoeken naar een paar semi-bekende gezichten uit “mijn”vliegtuig ineens lastiger. Gelukkig spotte ik een meisje, wiens naam ik nu nog steeds niet weet, waarvan ik had gezien dat zij ook naar Tanzania ging. ( Lonely Planet: Tanzania) Samen met haar ben ik op zoek gegaan naar de juiste kofferband. Na even zoeken en even wachten ( haraka haraka, haina baraka) konden we de tassen van de band afhalen en ons weer opnieuw melden in Hal 3, balie 19 voor een nieuwe poging.
Labda kesho….vandaag gaat echt niet meer lukken. Morgen ochtend op zijn vroegst, zei de steward achter de helpdesk tegen de grote groep mensen bij zijn balie. Of ongeveer zoiets.

Maar hij was wel zo vriendelijk om mij en al de anderen verder te helpen. Na lang wachten was ik aan de beurt en kreeg ik te horen dat inderdaad pas morgen door kon vliegen. Geen vlucht meer via Londen, maar direct met KLM naar Dar es Salaam. Ik kreeg nu een nieuw soort ticket met een rare naam, maar was in ieder geval weer verder geholpen. British Airways verzorgde verder, op kosten van de luchtvaartmaatschappij een hotel waar we ( de gestrande reizigers) konden overnachten en waar we diner en ontbijt konden krijgen.

En daar zit ik nu. In NH Hoteles, een hotel zo’n 5 minuten rijden vanaf Schiphol. Heerlijk gegeten en gezellig even wat gebabbeld met de andere Tanzania-gangster en wat andere mensen. Intussen heeft mijn zus Ruth , vanuit thuis met de vaste telefoon, enkele telefoontjes gepleegd naar Tanzania, in een poging iemand te bereiken om te vertellen dat ik bijna een dag later zou arriveren.

Het is laat nu en ik ben moe. Ik ben redelijk op tijd mijn hotel-bed ingedoken, maar ik denk dat de hele dag rondhangen op Schiphol, niet echt bevorderlijk is geweest voor het slaap-ritme. Mijn hoofd was ( en is) moe, maar mijn lijf weigerde in slaap te vallen. Na lang woelen besloot ik andere dingen te gaan doen: even een update van de eerste dag schrijven, wat muziek luisteren en een kopje thee drinken. Misschien dat ik zo nog even wat ga lezen? Of misschien morgen? Ik zou even wat moeten gaan slapen. Het is nu 02:26. Morgen, nee straks, vandaag is dat al, gaat mijn wekker af om half 7. Dan pak ik mijn spullen weer bij elkaar en stap ik met frisse moed weer in het vliegtuig. Ik hoop dat alles goed gaat en ik vandaag nog aankom. Maar wie weet……

Ik zie wel wanneer ik aankom. Misschien morgen.