Sinasappel happen, discodansen en oliebollen
Door: Rebecca
Blijf op de hoogte en volg Rebecca
06 Januari 2008 | Tanzania, Mwanza
Piglet sidled up to Pooh from behind.
"Pooh!" he whispered.
"Yes, Piglet?"
"Nothing," said Piglet, taking Pooh's paw.
"I just wanted to be sure of you."
Ilse, een klasgenoot van mij (loopt stage) woont en werkt op het moment in India. En net als ik werkt ze met straatkinderen. We schrijven elkaar niet dagelijks, maar zo nu en dan wisselen we wat gedachten uit en of lezen we elkanders website. India en Tanzania, twee totaal andere landen, twee totaal andere culturen en toch herkennen we veel in elkaars verhalen. En dat is erg leuk. Deze week schreef ze over een bijzondere ervaring die ze had opgedaan met een klein kindje op straat. Dit meisje nam Ilse bij de hand en zo hebben ze, zingend in het Telegu ( ik neem aan de taal daar) een tijdje bij elkaar gezeten. Ze schreef verder over de jongens op de shelter, dat ze, zowel de kleine als de grote, zo “knuffelig” en aanhalerig zijn. Ik zie dat hier ook. Zowel de kinderen van de Day Care als de kinderen van Malimbe family komen soms heel er kinderen dicht bij mij en/of het andere personeel zitten. Dan leunen ze even tegen ons aan of geven ze je even een handje. Ik vind dit leuk om te zien en ben blij dat ze zo nu en dan even de rust kunnen vinden om bij Marga, een van de andere stafleden of mij te zitten. Vooral op Malimbe zie ik dat de kinderen erg vertrouwd zijn met de supervisors en dat zij totaal op hun gemak zijn. Op de Day Care heerst, ik denk doordat het aantal kinderen steeds wisselt, toch meer onrust. De kinderen zijn vluchtiger in contact en lijken soms zelfs enorm veel moeite te hebben met een liefdevolle aanraking.
Bubu Boy, een van de kinderen ( de dove jongen) die nu in het Back Home House woont, verbleef afgelopen week, samen met Emma in Malimbe Family. Hij had het daar enorm naar zijn zin, maar tijdens de kerstviering eerder deze week (hierover zo meer) en de Big Brother dag ( hierover ook zo meer) kwam hij steeds even naast mij en/of Marga zitten of staan. Hij leunde dan zwaar tegen ons aan en zocht elke keer even onze handen op, als of hij zich er van wilde verzekeren dat wij er nog waren. Vooral als hij moe is lijkt hij dit nodig te hebben.
Het is zo’n heerlijk joch. En daarnaast erg slim. Hij kan puzzelen als de beste. Daar waar de meeste kinderen ( en zelfs de volwassenen hier) moeite hebben met een legpuzzel en deze vaak –tig keer moeten maken voordat ze weten welk stukje waar gaat, maakte Bubu Boy afgelopen week een nieuwe legpuzzel in een keer goed. En dat zonder voorbeeld: ik stond er versteld van. Waarschijnlijk observeert hij veel en goed.
Hij kan echter ook heel schrikachtig zijn en kan dan heel fel reageren.
Deze week heb ik, samen met de kinderen figuurtjes gemaakt van papier-maché. Ze hadden al wel eerder met de lijm gewerkt, maar nog niet driedimensionaal en dit was een geheel nieuw iets. In eerste instantie leken ze een beetje wantrouwig, maar nu, na twee dagen werken met de lijm en de kranten, lijken ze ( de kinderen van het BHH) het leuker te vinden en komen er steeds meer nieuwe ideeën op tafel.
Nu ben ik in de stad op zoek naar behangerslijm, maar die heb ik tot nu toe nog niet kunnen vinden. De reden dat er geen behanglijm te vinden is? De meeste muren hier worden geverfd en niet behangen met papier. Ik heb inderdaad ook nog geen behangpapier gezien.
Ik ga van de week nog even langs een andere winkel om lijm en vraag mijn zus Naomi, die nu bijna komt, of zij een pakje of wat wil meenemen voor mij en de kinderen. Ondertussen ga ik op zoek naar een soortgelijk plaksel….iemand enige idee? Suggesties zijn altijd welkom.
Eens kijken: kerst en oud en nieuw. Laat ik beginnen bij kerst. Samen met Marga en Hoja ben ik naar de nachtmis in Pasiansi gegaan. Ik ben niet een echte trouwe kerkganger, maar besloot toch mee te gaan…eventjes dan, omdat het me gevraagd werd en omdat het me wel leuk leek om te zien hoe een kerstmis hier eruit ziet. Ja, eventjes meegaan was, zo bleek tijdens de 4 uur durende ceremonie, geen optie. Er werden namelijk tijdens deze kerstmis ook zo’n 150 kinderen gedoopt. Al deze in het supernet aangeklede kinderen moesten met een van hun ouders een voor een naar voren komen om gezalfd en geolied te worden. En niet een keer, maar wel vier keer. Dat nam, overbodig om dit te melden, natuurlijk veel tijd in beslag. Nadat de laatste dopeling een kaarsje had aangestoken dacht ik dat we wel naar huis konden gaan, maar toen bleek dat de echte mis, met preek en dergelijke, nog moest beginnen. Dus ik moest nog even blijven zitten. Maar om eerlijk te zijn voelden de 4 uur niet aan als 4 lange uren. Er werd namelijk heel veel gezongen en gedanst, door zowel de grote mensen in het koor als door de in engelachtige jurken gestoken meisjes voor in de kerk. Wat kunnen die kleintjes dansen zeg, ongelooflijk. Een paar andere meisje dansten met aardewerk bakjes op hun hoofd met in die bakjes een brandend vuurtje. Dat was een prachtig zicht en samen met de vele andere indrukken was deze avond een lange, maar eveneens onvergetelijke avond.
De volgende dag zijn we naar Malimbe Family vertrokken om daar kerst met de jongens te vieren. Eerst hebben we de boom en de kibanda versierd met wat zelfgemaakte slingers en met cadeautjes, daarna was het tijd voor eten. Veel van de gasten die uitgenodigd kwamen of niet of op zijn Tanzaniaans ( iets wat later?), maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat iedereen gegeten had ( pilaw, bonen en geiten en/of varkensvlees) werden de cadeautjes uitgedeeld. We hadden kleine sawadies ( cadeautjes) ingepakt en genummerd. De kinderen moesten een voor een naar voren komen en mochten uit een zak een nummertje trekken wat dan natuurlijk overeen kwam met een van de cadeautjes in of onder de boom. Later werd een ander spel geïntroduceerd: sinasappel happen uit een bak water. Wat kwam mij dat bekend voor: wij deden dat vroeger thuis, op feestjes, ook altijd. Alleen dan met snoepjes en niet met grote sinasappelen. Het spel zorgde voor heel veel gelach. Sommige kinderen waren ‘determined’ in hun quest voor de sinasappel en bleven zolang als zij konden met hun hoofd onder water, soms met, vaker zonder resultaat. Andere kinderen leken allergisch te zijn voor het water en deinsden, haast nog voordat zij het water aangeraakt hadden al terug. Andere slimmeriken gebruikten stiekem hun hand om de sinasappel uit het water te halen, maar dat werd door al de omstanders ( en geloof me, dat waren er veel) in de gaten gehouden.
Na het spelen begon de kerstdisco. Op populaire hiphopachtige muziek en op echte Tanzaniaanse Bongo Flavor gingen de kinderen, (ook Mathias met zijn kromme beentjes) uit hun dak. Het blijkt dat ze nog tot avonds laat hebben door gedanst.
Dat was eerste kerstdag. Tweede kerstdag heb rustig thuis doorgebracht. s ’Avonds waren Marga, Hoja en ik uitgenodigd bij een van de paters hier om te eten.
De zaterdag daarop, ik geloof de 29ste, stond in teken van Big Brother Africa
Ja, ook in Afrika kennen ze dit soort programma’s. En dit jaar werd Big Brother Africa gewonnen door de Tanzaniaan Richard Bezuidenhout. Echt, die achternaam heb ik niet verzonnen, zo heet hij nu eenmaal. Samen met een hele hoop andere mensen ( vriendin, vrienden, journalisten en anderen) kwam hij langs bij Malimbe Family. Het bezoeken van Malimbe en Kuleana ( een ander center voor straatkinderen hier in Mwanza) was deel van zijn promotie en “bedankt voor het stemmen op mij” tournee. Hij doneerde olie, zeep en meel en werd getrakteerd op een stukje traditionele dans, waaraan hij ook even meedeed. Hierna deelde hij foto’s uit en nodigde hij de kinderen uit in CCM Kirumba, een groot (voetbal)stadium hier in Mwanza. Daar zijn we ’s middags ook naar toe gegaan. Meneer Bezuidenhout liet erg lang op zich wachtten en tegen de tijd dat hij kwam waren we, volwassenen en kinderen, het lange zitten eigenlijk al wel een beetje moe. Maar ja, ook wachten hoort er bij. Samen met de kinderen hebben we gezeten en geluisterd naar de hip hop band die optrad en gekeken naar wat dansjes. De kinderen van Malimbe mochten zelf ook nog hun dans opvoeren. Wel veel later dan gepland en vernoemd onder de verkeerde naam ( de organisatie was er niet helemaal bij meer), maar ja, ik had het idee dat de kinderen het zelf allemaal niet zo heel erg vonden.
Ze gingen volgens mij met een voldaan gevoel én met een gesigneerde foto terug naar huis.
Oud en nieuw.
Marga en ik hebben een groot deel van de middag in de keuken gestaan om zo’n 200 oliebollen te bakken. Deze werden door de jongens gretig in ontvangst genomen en binnen ongeveer 5 minuten waren alle oliebollen verorberd, weg, op, basta. We hebben samen met de kinderen voor een groot deel van de avond bij het kampvuur gezeten. Halverwege de avond zijn we in de kibanda tv gaan kijken. Nog voordat de film afgelopen was ( een of andere Jean- Claude van Damme spektakel) werd de film ( godzijdank) stopgezet en werden wensen en voornemens voor het nieuwe jaar uitgesproken. Ook was er trommelmuziek en zang, wat erg mooi klonk. Rond half twee zijn we naar huis teruggereden. Op straat was het tamelijk rustig. Hier en daar waren kleine vuurtjes en/of lagen er stenen op de weg, maar eigenlijk viel het allemaal wel mee.
Sawa, ik ga een eind breien aan deze update. Vanavond mag ik mee naar een bruiloft en ik moet nog even douchen.
Voor nu groeten vanuit een nog steeds droog en heet Tanzania. Gisteren had ik het zo warm dat ik even, heel even maar, verlangde naar het koude regenachtige weer in Nederland, gelukkig was dat verlangen maar van korte duur. Toen ik, zo rond half 7 van het terrein van Malimbe Family over de universiteitgrond naar de standplaats van de dala dala liep was het licht echt prachtig. De zon stond inmiddels laag aan de hemel, was aangenaam warm ( niet brandend heet) en zond een goudgele gloed over de bomen en mensen… prachtig.
"Pooh!" he whispered.
"Yes, Piglet?"
"Nothing," said Piglet, taking Pooh's paw.
"I just wanted to be sure of you."
Ilse, een klasgenoot van mij (loopt stage) woont en werkt op het moment in India. En net als ik werkt ze met straatkinderen. We schrijven elkaar niet dagelijks, maar zo nu en dan wisselen we wat gedachten uit en of lezen we elkanders website. India en Tanzania, twee totaal andere landen, twee totaal andere culturen en toch herkennen we veel in elkaars verhalen. En dat is erg leuk. Deze week schreef ze over een bijzondere ervaring die ze had opgedaan met een klein kindje op straat. Dit meisje nam Ilse bij de hand en zo hebben ze, zingend in het Telegu ( ik neem aan de taal daar) een tijdje bij elkaar gezeten. Ze schreef verder over de jongens op de shelter, dat ze, zowel de kleine als de grote, zo “knuffelig” en aanhalerig zijn. Ik zie dat hier ook. Zowel de kinderen van de Day Care als de kinderen van Malimbe family komen soms heel er kinderen dicht bij mij en/of het andere personeel zitten. Dan leunen ze even tegen ons aan of geven ze je even een handje. Ik vind dit leuk om te zien en ben blij dat ze zo nu en dan even de rust kunnen vinden om bij Marga, een van de andere stafleden of mij te zitten. Vooral op Malimbe zie ik dat de kinderen erg vertrouwd zijn met de supervisors en dat zij totaal op hun gemak zijn. Op de Day Care heerst, ik denk doordat het aantal kinderen steeds wisselt, toch meer onrust. De kinderen zijn vluchtiger in contact en lijken soms zelfs enorm veel moeite te hebben met een liefdevolle aanraking.
Bubu Boy, een van de kinderen ( de dove jongen) die nu in het Back Home House woont, verbleef afgelopen week, samen met Emma in Malimbe Family. Hij had het daar enorm naar zijn zin, maar tijdens de kerstviering eerder deze week (hierover zo meer) en de Big Brother dag ( hierover ook zo meer) kwam hij steeds even naast mij en/of Marga zitten of staan. Hij leunde dan zwaar tegen ons aan en zocht elke keer even onze handen op, als of hij zich er van wilde verzekeren dat wij er nog waren. Vooral als hij moe is lijkt hij dit nodig te hebben.
Het is zo’n heerlijk joch. En daarnaast erg slim. Hij kan puzzelen als de beste. Daar waar de meeste kinderen ( en zelfs de volwassenen hier) moeite hebben met een legpuzzel en deze vaak –tig keer moeten maken voordat ze weten welk stukje waar gaat, maakte Bubu Boy afgelopen week een nieuwe legpuzzel in een keer goed. En dat zonder voorbeeld: ik stond er versteld van. Waarschijnlijk observeert hij veel en goed.
Hij kan echter ook heel schrikachtig zijn en kan dan heel fel reageren.
Deze week heb ik, samen met de kinderen figuurtjes gemaakt van papier-maché. Ze hadden al wel eerder met de lijm gewerkt, maar nog niet driedimensionaal en dit was een geheel nieuw iets. In eerste instantie leken ze een beetje wantrouwig, maar nu, na twee dagen werken met de lijm en de kranten, lijken ze ( de kinderen van het BHH) het leuker te vinden en komen er steeds meer nieuwe ideeën op tafel.
Nu ben ik in de stad op zoek naar behangerslijm, maar die heb ik tot nu toe nog niet kunnen vinden. De reden dat er geen behanglijm te vinden is? De meeste muren hier worden geverfd en niet behangen met papier. Ik heb inderdaad ook nog geen behangpapier gezien.
Ik ga van de week nog even langs een andere winkel om lijm en vraag mijn zus Naomi, die nu bijna komt, of zij een pakje of wat wil meenemen voor mij en de kinderen. Ondertussen ga ik op zoek naar een soortgelijk plaksel….iemand enige idee? Suggesties zijn altijd welkom.
Eens kijken: kerst en oud en nieuw. Laat ik beginnen bij kerst. Samen met Marga en Hoja ben ik naar de nachtmis in Pasiansi gegaan. Ik ben niet een echte trouwe kerkganger, maar besloot toch mee te gaan…eventjes dan, omdat het me gevraagd werd en omdat het me wel leuk leek om te zien hoe een kerstmis hier eruit ziet. Ja, eventjes meegaan was, zo bleek tijdens de 4 uur durende ceremonie, geen optie. Er werden namelijk tijdens deze kerstmis ook zo’n 150 kinderen gedoopt. Al deze in het supernet aangeklede kinderen moesten met een van hun ouders een voor een naar voren komen om gezalfd en geolied te worden. En niet een keer, maar wel vier keer. Dat nam, overbodig om dit te melden, natuurlijk veel tijd in beslag. Nadat de laatste dopeling een kaarsje had aangestoken dacht ik dat we wel naar huis konden gaan, maar toen bleek dat de echte mis, met preek en dergelijke, nog moest beginnen. Dus ik moest nog even blijven zitten. Maar om eerlijk te zijn voelden de 4 uur niet aan als 4 lange uren. Er werd namelijk heel veel gezongen en gedanst, door zowel de grote mensen in het koor als door de in engelachtige jurken gestoken meisjes voor in de kerk. Wat kunnen die kleintjes dansen zeg, ongelooflijk. Een paar andere meisje dansten met aardewerk bakjes op hun hoofd met in die bakjes een brandend vuurtje. Dat was een prachtig zicht en samen met de vele andere indrukken was deze avond een lange, maar eveneens onvergetelijke avond.
De volgende dag zijn we naar Malimbe Family vertrokken om daar kerst met de jongens te vieren. Eerst hebben we de boom en de kibanda versierd met wat zelfgemaakte slingers en met cadeautjes, daarna was het tijd voor eten. Veel van de gasten die uitgenodigd kwamen of niet of op zijn Tanzaniaans ( iets wat later?), maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat iedereen gegeten had ( pilaw, bonen en geiten en/of varkensvlees) werden de cadeautjes uitgedeeld. We hadden kleine sawadies ( cadeautjes) ingepakt en genummerd. De kinderen moesten een voor een naar voren komen en mochten uit een zak een nummertje trekken wat dan natuurlijk overeen kwam met een van de cadeautjes in of onder de boom. Later werd een ander spel geïntroduceerd: sinasappel happen uit een bak water. Wat kwam mij dat bekend voor: wij deden dat vroeger thuis, op feestjes, ook altijd. Alleen dan met snoepjes en niet met grote sinasappelen. Het spel zorgde voor heel veel gelach. Sommige kinderen waren ‘determined’ in hun quest voor de sinasappel en bleven zolang als zij konden met hun hoofd onder water, soms met, vaker zonder resultaat. Andere kinderen leken allergisch te zijn voor het water en deinsden, haast nog voordat zij het water aangeraakt hadden al terug. Andere slimmeriken gebruikten stiekem hun hand om de sinasappel uit het water te halen, maar dat werd door al de omstanders ( en geloof me, dat waren er veel) in de gaten gehouden.
Na het spelen begon de kerstdisco. Op populaire hiphopachtige muziek en op echte Tanzaniaanse Bongo Flavor gingen de kinderen, (ook Mathias met zijn kromme beentjes) uit hun dak. Het blijkt dat ze nog tot avonds laat hebben door gedanst.
Dat was eerste kerstdag. Tweede kerstdag heb rustig thuis doorgebracht. s ’Avonds waren Marga, Hoja en ik uitgenodigd bij een van de paters hier om te eten.
De zaterdag daarop, ik geloof de 29ste, stond in teken van Big Brother Africa
Ja, ook in Afrika kennen ze dit soort programma’s. En dit jaar werd Big Brother Africa gewonnen door de Tanzaniaan Richard Bezuidenhout. Echt, die achternaam heb ik niet verzonnen, zo heet hij nu eenmaal. Samen met een hele hoop andere mensen ( vriendin, vrienden, journalisten en anderen) kwam hij langs bij Malimbe Family. Het bezoeken van Malimbe en Kuleana ( een ander center voor straatkinderen hier in Mwanza) was deel van zijn promotie en “bedankt voor het stemmen op mij” tournee. Hij doneerde olie, zeep en meel en werd getrakteerd op een stukje traditionele dans, waaraan hij ook even meedeed. Hierna deelde hij foto’s uit en nodigde hij de kinderen uit in CCM Kirumba, een groot (voetbal)stadium hier in Mwanza. Daar zijn we ’s middags ook naar toe gegaan. Meneer Bezuidenhout liet erg lang op zich wachtten en tegen de tijd dat hij kwam waren we, volwassenen en kinderen, het lange zitten eigenlijk al wel een beetje moe. Maar ja, ook wachten hoort er bij. Samen met de kinderen hebben we gezeten en geluisterd naar de hip hop band die optrad en gekeken naar wat dansjes. De kinderen van Malimbe mochten zelf ook nog hun dans opvoeren. Wel veel later dan gepland en vernoemd onder de verkeerde naam ( de organisatie was er niet helemaal bij meer), maar ja, ik had het idee dat de kinderen het zelf allemaal niet zo heel erg vonden.
Ze gingen volgens mij met een voldaan gevoel én met een gesigneerde foto terug naar huis.
Oud en nieuw.
Marga en ik hebben een groot deel van de middag in de keuken gestaan om zo’n 200 oliebollen te bakken. Deze werden door de jongens gretig in ontvangst genomen en binnen ongeveer 5 minuten waren alle oliebollen verorberd, weg, op, basta. We hebben samen met de kinderen voor een groot deel van de avond bij het kampvuur gezeten. Halverwege de avond zijn we in de kibanda tv gaan kijken. Nog voordat de film afgelopen was ( een of andere Jean- Claude van Damme spektakel) werd de film ( godzijdank) stopgezet en werden wensen en voornemens voor het nieuwe jaar uitgesproken. Ook was er trommelmuziek en zang, wat erg mooi klonk. Rond half twee zijn we naar huis teruggereden. Op straat was het tamelijk rustig. Hier en daar waren kleine vuurtjes en/of lagen er stenen op de weg, maar eigenlijk viel het allemaal wel mee.
Sawa, ik ga een eind breien aan deze update. Vanavond mag ik mee naar een bruiloft en ik moet nog even douchen.
Voor nu groeten vanuit een nog steeds droog en heet Tanzania. Gisteren had ik het zo warm dat ik even, heel even maar, verlangde naar het koude regenachtige weer in Nederland, gelukkig was dat verlangen maar van korte duur. Toen ik, zo rond half 7 van het terrein van Malimbe Family over de universiteitgrond naar de standplaats van de dala dala liep was het licht echt prachtig. De zon stond inmiddels laag aan de hemel, was aangenaam warm ( niet brandend heet) en zond een goudgele gloed over de bomen en mensen… prachtig.
-
06 Januari 2008 - 09:37
Rebecca:
foto's komen eraan -
06 Januari 2008 - 10:28
Hennyverhoeven:
Hoi Rebecca,
Iedere keer weer erg leuk om je uitgebreide berichten te lezen en wat je zoal doet daar, vooral met die kinderen is enorm boeiend om te lezen. Die kinderen lijken allemaal om affectie te smeken. Voor jullie daar nog de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Ik heb gisteren wat foto's laten zien aan mijn buurmeisje die in Kenia zat en vanwege de ongeregeldheden op dit moment daar halsoverkop vervroegd terug is gekomen. Zij vond het wel erg jammer dat ze in haar contacten daar nauwelijks afscheid heeft kunnen nemen.het gaf haar zichtbaar troost om vanuit een ander continent weer een beetje in die sferen te komen. Ik wens jullie weer heel veel nieuwe inspiratie voor de komende tijd, geniet ze en doe veel indrukken op. Heel veel lieve groetjes uit Nederland van Henny.(nog een half jaartje ploeteren tot het einde van mijn studie) Duim maar Liefs en Groetjes Henny Verhoeven collega ABS/De Radar -
06 Januari 2008 - 12:11
Noami:
Hoi liefste Rebs,
Bedankt voor je update! Ik heb met de dag meer zin om die kant op te komen!! het behangersplaksel komt eraan en ik ook!!
Liefs, knuffele en ik mail je straks,
Naomi -
06 Januari 2008 - 15:37
Saraï:
Lieve Rebs,
bedankt voor je zeer gezellige, herkenbare en leuke up-date. Ik mis je enorm en ik kan je vertellen dat je niet hoeft te verlangen naar grijze, saaie en natte dagen. Die ben je echt zo beu.
Liefs Saraï -
07 Januari 2008 - 15:08
Ils:
Hey rebec,
Bedankt voor je mail, en wat een mooi stukje van winnie! Zo toepasselijk!
Ik herken ook veel in jouw verhalen: het simpele 'zijn' is zo belangrijk en doet zoveel met me, en volgens mij ook met jou! Ik ga je snel weer terug mailen! Veel liefs van Ilse -
11 Januari 2008 - 22:17
Joke:
Hallo Rebecca,
Wat leuk om te lezen hoe je de feestdagen en de jaarwisseling hebt doorgebracht. Een groot verschil met wat doorgaans hier in Nederland gebeurt. Het lijkt me, ondanks alle inspanningen die het werk ongetwijfeld meebrengt, heerlijk om daar te kunnen zijn.
Groetjes vanuit een grijs Nederland, waar de een naar vorst verlangt (vanwege de wintertijd) en de ander de regen wel best vindt omdat dan de temperatuur iets hoger is. Lieve groetjes,
Joke -
15 Januari 2008 - 14:46
MARIA:
Een hele ervaring kerst in een Afrikaanse kerk! Wij waren in Singapore, en hebben buiten de kerk gestaan omdat die vol was, maar geen 4 uur!
Je bent lekker bezig met de kinderen.
Behangerslijm bestaat grotendeels uit zetmeel.Ook kun je stijfsel(starch) gebruiken,is ook zetmeel.
Nog enkele ideetjes, misschien heb je ze wel al toegepast.
-schilderen op kranten ipv wit papier
-stempelen met bv doorgesneden bananenboomstam of banenbladnerf, laat de kinderen zelf bedenken waar ze mee kunnen stempelen
-papier scheuren(oudtijdschriften,kranten) en opplakken
-poppekastpoppen maken en dan laten spelen
-vliegers maken, bamboe voor het kruis
Sukses met je werk,en geniet van de zon want in Nerderland is het momenteel grijsssssss.
liefs,
Maria -
16 Januari 2008 - 19:56
Henny:
hoi lieve Rebecca,een late reactie van mij (ik heb je nl. al gewoon gemaild en vergeet dan hier soms te reageren) Leuk die foto's van het 'snoep'happen. Wel erg groot zo'n sinasappel, maar leuk verzonnen. Jij hebt dit jaar meer oliebollen gebakken dan ik. De grootste oliebolleneter (David) was er dit jaar niet en dus heb ik er geen één gebakken.
Kerst en Oud en Nieuw in Afrika klinkt nog zo'n beetje hetzelfde als in de jaren 80...!!! Ik laat het hier even bij, reageer op de volgende update wat sneller. Nu ik dit type, realiseer ik me dat je in de bus zit van Dar naar Mwanza samen met Naomi. Ben benieuwd hoe die reis bevallen is. Samen een fijne en produktieve tijd. Lieve groet Henny -
17 Januari 2008 - 00:51
Sarah:
wauw! wat een verhalen zeg! Elke keer als je over dat dansen daar vertelt word ik wel een beetje jalours...daar zou ik ook wel bij willen zijn ;)
volgens mij beleef je echt ontzettend veel bijzondere dingen, echt leuk! en leuk dat je nu ook echt therapie aan het geven bent en de kinderen er blij mee kan maken.
bij mij is alles heel gewoon, druk bezig met afronden van de minor, en voor de rest wat leuke en gezellige dingen doen...! Veel lieve groetjes!! Sarah -
17 Januari 2008 - 16:28
Jannie:
Wat leuk om zo'n lang verslag te lezen.Ik heb een tijdtje niet gereageerd.Ik hoorde van je moeder dat Naomie neit naar Kenia kon.Logisch onder die omstandigheden.Ben benieuwd wat ze bij jou kan doen? Dat lees ik wel in jouw verslag.Of in haar eigen verhaal.Ik vind het erg boeiend wat je allemaal doet en meemaakt .Tot de volgende keer.Doei.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
