Alweer eind december

December
Een kleine update vanuit Tanzania. Zoals altijd lopen de dagen anders dan gepland en heb ik sinds de vorige keer ( begin december) alweer zoveel verschillende dingen gezien en gedaan. De driedaagse cursus over psychosociale hulp aan wezen en andere kwetsbare kinderen heb ik netjes gevolgd zoals gepland. Maar de teachers uit Musoma zijn nog steeds niet gearriveerd, wat betekent dat de swahili-cursus nog niet van start gegaan is. Eerst werd het een dag later, inmiddels is de week alweer voorbij en is er nog geen nieuws. Of die nu überhaupt nog gaat beginnen? Ik weet het echt niet. Ik zie het wel en probeer maar gewoon door de praten met de kinderen en de mensen op straat. Ik ken al best wat (werk)woorden en zinnen, maar gebruik ze soms te weinig. Ik moet gewoon blijven proberen en niet bang zijn om fouten te maken. En fouten maken is ook niet erg, daar leer ik van, toch?
Bang om te falen? Ik zie het terug in het werk van sommige kinderen hier. Sommige van deze jonge kinderen zijn een en al bravoure en lopen stoer door de ruimte heen, maar als zij aan tafel zitten en gaan tekenen…dan klappen ze soms dicht en willen ze het liefs een kant en klare kleurplaat om die in te kleuren. Of ze nemen een plaatje uit een van de lesboeken om over te trekken. Met mijn gebrekkig swahili probeer ik ze dan uit te leggen dat ik het belangrijker vind dat zij zelf iets tekenen (wat in hun hoofd en hart zit) dan dat ze iets perfect overtrekken. Verder willen veel kinderen alleen maar met een grijs tekenpotlood werken, zodat ze, bij het maken van een ‘fout”alles direct kunnen uitgummen. Zodra ik in de stad grotere flessen verf kan vinden ( in plaats van de kleine tubes) zet ik de grote groep ( straatkinderen en de kinderen van Malimbe) vaker aan het werk met verf. Ik denk dat het hen zal helpen losser en groter te werken. Ik wil ook meer met groter papier gaan werken, omdat ik die paar keer dat ik het ze aangeboden heb echt zag dat zij “trots”waren op het grote vel voor hen alleen.
De afgelopen weken heb ik verschillende malen met de kinderen van het Back Home House gewerkt met verf én op een groot vel papier en het effect van dit materiaal op de kinderen was echt goed om te zien. Zij hebben met zichtbaar plezier en inspanning aan onder andere een zelfportret gewerkt en waren erg trots op het resultaat. Dat ze plezier hadden was duidelijk te zien, omdat twee van de kinderen tijdens het werken met de verf spontaan begonnen te zingen en te dansen voor het papier dat aan de muur hing. En ondertussen lekker doorschilderen!!
Verder deze week met (stoep)krijt gewerkt: zowel buiten als binnen. Ik merk steeds dat de kinderen zo klein werken en heb ze afgelopen week uitgedaagd groter te werken. Dat lijken ze eng te vinden, maar toen ik meeging doen of beter gezegd begon met heel groot tekenen, volgden ze wel.
Helemaal in het begin van mijn verhalen op de weblog schreef ik dat ik spullen aan het inzamelen was voor therapie hier. Ik wilde ze op tijd versturen, zodat ik hier lekker aan de slag kom met veel verf, goede kwasten, goede scharen en gekleurd papier. Ik had de dozen op tijd klaar, maar het duurde jammer genoeg nog eeuwen voordat de container de haven in Nederland verliet. Daardoor komen de dozen waarschijnlijk pas eind februari, begin maart hier aan. Ontzettend jammer, maar niets aan te doen. Tot die tijd probeer ik te werken met de spullen die ik hier kan kopen en/of meegenomen heb in mijn bagage.

Inmiddels weer een paar dagen later. De dagen vliegen voorbij en soms gaat het me allemaal een beetje te snel. Deze week was/ben ik wat “ verdrietig’ omdat twee van de kinderen van het Back Home House naar huis gegaan zijn. Eigenlijk mag ik daar van mijzelf niet verdrietig om zijn: het is immers de hele opzet van het project om kinderen weer terug te brengen naar hun familie. Maar ik hecht me altijd erg snel aan jonge kinderen en mis ze nu wel. Ik hoop nu dat zowel Magoma als Baraka nu thuis kunnen blijven wonen en dat zij niet opnieuw weglopen. Ook hoop en wens ik dat de familie ziet wat voor leuke, lieve kinderen deze jongens zijn.
Er zijn de volgende dag al wel twee andere kinderen voor in de plaats gekomen: Bubu
( een dove jongen) en Emma. Samen met Ulimwengu en Issa zijn er dus weer 4 kinderen in het Back Home Huis. Ulimwengu is geen nieuw jochie, maar is de echte naam van Rama. Tijdens een homevisit een week of drie geleden vertelde de familie dat Rama de naam was van zijn broer en dat deze jongen Ulimwengu heette. Ik hoor vaker van die verhalen: de straatkinderen geven niet altijd hun echte naam op. Vaak geven ze een naam op van een familielid, maar ook wel street-names en bijnamen als Kingi, Prince, Rocky en zo voort.

Gisteren hadden we een kerstmaaltijd op de dagopvang. Normaal is dit een drukbezochte dag. Maar de laatste dagen is het erg stil in het dag centrum. Er blijkt ( volgens de kinderen) een nieuw huis voor straatkinderen te zijn gekomen en daar gaan de meeste kinderen nu heen. Op zich wel goed natuurlijk, maar we horen verschillende verhalen over dit nieuwe huis. Dat ze er bijvoorbeeld wel mogen slapen, maar moeten betalen om les te krijgen. Als dat zo is, zou het niet goed zijn. Van de week gaat een werknemer van Upendo Daima even een kijkje nemen.
De komende week is de dagopvang gesloten in verband met de feestdagen. Ulimwengu is op proef naar huis ( hij komt na de kerst weer terug), Issa is met mama Anna ( de kokkin van de dagopvang) mee naar huis en Bubu en Emma logeren de komende week in Malimbe Family. Aangezien ik deze week niet op de Day Care zal werken kan ik meer uren op Malimbe zijn. Hoja en de andere staf van Malimbe family hebben mij gevraagd wat extra aandacht te geven aan enkele jongens daar. Deze week wil ik hen beter leren kennen ( observaties) en dan daarna kijken of ik iets specifieks kan aanbieden om hen te helpen. Ik hoop dat het mij gaat lukken. De wil is daar, maar ik merk toch wel dat, ondanks dat creatieve therapie een non verbale therapie is, communiceren met woorden ook belangrijk is. En al is er meestal wel iemand in de buurt om te vertalen, blijft het toch anders dan directe communicatie. Maar ja, that is part of the challenge en zoals ik al eerder heb geschreven is het voor mij een goede leer en leefervaring. Niet praten, maar doen.

Ik houd het even hierbij. Ik wens iedereen via deze weblog een hele fijne kerst toe en een erg gelukkig en gezond 2008. Ik hoop dat jullie ook in het nieuwe jaar mijn weblog blijven lezen en er zo nu en dan een reactie op blijven zetten. Het is altijd erg leuk om jullie reactie te lezen. Ik kan niet iedereen persoonlijk terugmailen, daarom via deze weg bedankt. Liefs Rebecca