Kiswa-wat?
Door: Rebecca
Blijf op de hoogte en volg Rebecca
25 Oktober 2007 | Tanzania, Mwanza
Hamjambo,
In Nederland begon ik met behulp van een cd-rom en twee woorden boeken ( één engels-swahili en de ander nederlands-swahili) kiswahili te leren. Ik leerde te tellen tot 100, kon verschillende kleuren benoemen, groente/fruit benoemen en zo een beetje meer.
Mijn woordenschat, of beter gezegd mijn zinnen-schat, was erg beperkt, maar ik dacht begrepen te hebben dat er ook veel engels gesproken werd in Tanzania.
Ik hoopte met een mix van kiswahili en wat engels een eind te komen. Niet echt slim gedacht, want hoe vaak gebruik je het woord tafel, stoel of tomaat ( meza, kiti, nyanya) nu in een zin?
Niet vaak kan ik je wel vertellen.
Ik stond dan ook met mijn mond vol tanden toen ik hier aankwam en een simpel antwoord wilde geven op een lange, ingewikkeld klinkende vraag .
Ojee, deze mensen praten anders kiswahili dan de mensen op mijn cd-rom en ik versta ze niet……..
Nu, na iets meer dan een week in Tanzania te zijn, begint het wel vertrouwder te klinken. Ik versta nog steeds bijna 90 procent niet, maar begin woorden te herkennen en kan uit de context wel het een en ander halen. Toch ga ik hard aan de slag om het te leren. Ik zal wel moeten, want de kinderen spreken vaak enkel kiswahili ( buiten het engelse: goodmorning teacher) en ook veel volwassenen spreken veelal alleen kiswahili. Creatieve therapie mag dan een non verbale therapie zijn, het zou toch wel handig zijn als ik enigszins wat kan communiceren met ze. Al is het alleen al om een opdracht uit te leggen…
Afgezien van de taalbarrière voel ik me erg thuis en heb ik het gevoel hier al lange tijd te zijn.( nog geen week in Mwanza??)
Afgelopen week lag ik in bed en probeerde ik mij voor te stellen hoe dit alles
(Tanzania) over moet komen op iemand die er nog nooit geweest is. Voor mij zijn, ook al ben ik er al veel jaren niet meer geweest, veel zaken herkenbaar en niet wereldvreemd. Ik moet wel weer even wennen aan de geluiden van de nacht ( heel veel krekels, ritselende dingen, zoemende muggen), beestjes in huis ( gekko’s op de muur in slaapkamer en huiskamer, kleine mieren en zo nu en dan een verdwaalde kakkerlak) en andere zaken ( koud water, soms geen elektriciteit), maar toch verbaast het me niet echt. Hoe zou een ander dit zien? Hoe kijkt een mzungu ( blanke) die nog nooit in Afrika geweest is tegen de dingen aan? Staan zij versteld van de hoeveelheid stof die een auto doet opwaaien wanneer deze passeert over de zandweg, kijken ze vol ongeloof naar de kleine busjes stampvol met mensen, schrikken ze van het echte donkere donker,zodra de zon onder gaat?
Ik logeer momenteel bij Marga en Hoja in huis. Marga is, voor degene die dat nog niet wisten, de coördinator van Upendo Daima en Hoja is haar partner en tevens manager van Malimbe family, een van de centers van Upendo Daima. Later, over niet al te lange tijd, krijg ik waarschijnlijk een eigen kamer in een van de huisje op Malimbe family.
Malimbe is een "dorpje" waar de “ex” straatkinderen wonen en naar schoolgaan. Het ligt iets wat buiten de stad en het is, althans dat vond ik, een leuk stukje rijden.
Langs de weg gebeurt het allemaal en er is dan ook veel te zien. Er staan overal van die kleine kraampjes met hoopjes tomaten, uien en kleine mango’s. Ook zitten er veel vrouwen aan de kant van de weg die maïskolven roosteren boven houtskoolvuurtjes. Daartussen door lopen kleine kinderen, grote kinderen en veel dieren, voornamelijk geiten en honden. Langs en op de weg lopen en fietsen grote en kleine mensen: vrouwen met kleurrijke kanga’s ( omslagdoeken), met emmers op hun hoofd en mannen met matrassen en/of heel grote hoeveelheden houtskool op de fiets. Leuk om zoveel verschillende activiteiten te zien en te ruiken. Met de ramen open (waardoor er veel, veel wind naar binnen komt en waardoor eveneens de geuren van buiten binnen komen), met lokale muziek op de achtergrond en met zoveel te zien, is autorijden en achterin zitten zeker geen straf.
Na een tijdje sloegen we met de auto van de asfaltweg af en reden we een verhard zandpad op. De harde zandweg werd langzaam, maar zeker een harde zandweg met gaten, diepe geulen en losse stenen. Om enigszins op mijn eigen plek te blijven stuiteren en niet van links naar rechts te vliegen moest ik mij goed vasthouden aan handvat boven de deur.
Malimbe Village zag er mooi uit. Marga heeft, samen met een vrijwilliger en een nachtwacht, mij de huisjes laten zien en zo zijn we het hele terrein afgelopen. De huisjes waar de kinderen slapen zien netjes en schoon. Ik zal er wel een keer foto’s van maken en die dan op de weblog plaatsen. Op het terrein staan verder nog huisjes die allen hun eigen functie hebben. Zo is er een keukenblok (open), een toiletblok, doucheruimte, een grote kibanda ( vrij vertaald soort van Tanzaniaanse partytent van hout, stenen en riet) en is er een grote open huisachtig iets waar de kinderen eten en wat, volgens mij, ook een soort van ontmoetingsplaats is. Het zag er allemaal goed uit. Ik vond de omgeving van Malimbe ook erg mooi. Veel bloemen en planten en overal de rotspartijen die zo typisch zijn voor de omgeving van Mwanza.
Verder ben ik deze week op het Day Care Center geweest. Dat Center ligt in de stad Mwanza. De straatkinderen van Mwanza komen hier in de ochtend naar toe. Hoeveel er komen is van te voren niet bekend. Soms zijn het er veel, andere keren weer minder.
De kinderen krijgen hier ontbijt ( maispap), wat les en een maaltijd. ( lunch) Daarnaast is er tijd voor spelletjes en/of een gesprek. Ik ben er nu drie hele ochtenden geweest en moet zeggen dat ik me wel goed vermaakt hebt. De eerste ochtend werd mijn haar flink onder handen genomen. De jongentjes waren druk in de weer met het vlechten van mijn veel te steile haar, het weer uithalen van de vlechten en het maken van staartjes. Na een tijdje was het nieuwe eraf en kon ik rustig(er) doorgaan met het spel dammen. Niet alle kinderen wisten hoe het gespeeld moest worden, maar met wat handen en voetenwerk kwamen we allemaal wel een eind. Verder hielp Pieter, een van de vrijwilligers in het Day Care Center, mij met het vertalen van het een en ander. (Umeshinda_ jij hebt gewonnen, nimeshinda_ik heb gewonnen)
Na het spelen is het tijd voor het middageten, wat touwens ter plaatse wordt bereid door een andere medewerker op het centrum. Nadat zij in de ochtend de uji (dunne maïspap) heeft gemaakt voor de kinderen, gaat zij aan de slag voor de lunch. En die mag er wezen. Heerlijke rijst of ugali( dikke maïspap), bonen, tomaten/ui salade en een soort van gesneden andijvie.
De kinderen krijgen ieder een enorm bord vol eten (ik sta er steeds versteld van dat zij dat allemaal opkunnen) en krijgen nog wat extra als er over is. Ook wij, vrijwilligers en betaald personeel, krijgen te eten. Ik mag zelf opscheppen, wat ik wel fijn vind gezien de grote hoeveelheden die ik anders opgeschept zou krijgen. Tussen mijn happen door observeer ik de kinderen een beetje en probeer ik wat op te pikken van het rappe kiswahili wat er om mij heen gesproken wordt.
Na het eten krijgen sommige kinderen taken: afwassen van de borden, de pannen en de kommetjes en tafel en vloer schoon vegen. En dat is geen overbodige luxe, geloof mij. De tafel en de grond liggen steeds bezaaid met korreltjes rijst, bonen, bananenschillen en plasjes water. Maar dat wordt allemaal heel netjes opgeruimd. De vloer wordt helemaal geveegd en gedweild en is dan zo schoon dat je er van kan eten….
Ik laat het even hierbij. Anders wordt het ook zoveel lezen voor jullie. Mochten jullie het leuk vinden om een kaart of brief met de post te sturen dan kun je het sturen naar
Upendo Daima office
c/o Rebecca Jansen
Pamba Road
PO.Box 11227 Mwanza
Tanzania.
Ik plaats binnenkort wat foto's.
liefs Rebecca
In Nederland begon ik met behulp van een cd-rom en twee woorden boeken ( één engels-swahili en de ander nederlands-swahili) kiswahili te leren. Ik leerde te tellen tot 100, kon verschillende kleuren benoemen, groente/fruit benoemen en zo een beetje meer.
Mijn woordenschat, of beter gezegd mijn zinnen-schat, was erg beperkt, maar ik dacht begrepen te hebben dat er ook veel engels gesproken werd in Tanzania.
Ik hoopte met een mix van kiswahili en wat engels een eind te komen. Niet echt slim gedacht, want hoe vaak gebruik je het woord tafel, stoel of tomaat ( meza, kiti, nyanya) nu in een zin?
Niet vaak kan ik je wel vertellen.
Ik stond dan ook met mijn mond vol tanden toen ik hier aankwam en een simpel antwoord wilde geven op een lange, ingewikkeld klinkende vraag .
Ojee, deze mensen praten anders kiswahili dan de mensen op mijn cd-rom en ik versta ze niet……..
Nu, na iets meer dan een week in Tanzania te zijn, begint het wel vertrouwder te klinken. Ik versta nog steeds bijna 90 procent niet, maar begin woorden te herkennen en kan uit de context wel het een en ander halen. Toch ga ik hard aan de slag om het te leren. Ik zal wel moeten, want de kinderen spreken vaak enkel kiswahili ( buiten het engelse: goodmorning teacher) en ook veel volwassenen spreken veelal alleen kiswahili. Creatieve therapie mag dan een non verbale therapie zijn, het zou toch wel handig zijn als ik enigszins wat kan communiceren met ze. Al is het alleen al om een opdracht uit te leggen…
Afgezien van de taalbarrière voel ik me erg thuis en heb ik het gevoel hier al lange tijd te zijn.( nog geen week in Mwanza??)
Afgelopen week lag ik in bed en probeerde ik mij voor te stellen hoe dit alles
(Tanzania) over moet komen op iemand die er nog nooit geweest is. Voor mij zijn, ook al ben ik er al veel jaren niet meer geweest, veel zaken herkenbaar en niet wereldvreemd. Ik moet wel weer even wennen aan de geluiden van de nacht ( heel veel krekels, ritselende dingen, zoemende muggen), beestjes in huis ( gekko’s op de muur in slaapkamer en huiskamer, kleine mieren en zo nu en dan een verdwaalde kakkerlak) en andere zaken ( koud water, soms geen elektriciteit), maar toch verbaast het me niet echt. Hoe zou een ander dit zien? Hoe kijkt een mzungu ( blanke) die nog nooit in Afrika geweest is tegen de dingen aan? Staan zij versteld van de hoeveelheid stof die een auto doet opwaaien wanneer deze passeert over de zandweg, kijken ze vol ongeloof naar de kleine busjes stampvol met mensen, schrikken ze van het echte donkere donker,zodra de zon onder gaat?
Ik logeer momenteel bij Marga en Hoja in huis. Marga is, voor degene die dat nog niet wisten, de coördinator van Upendo Daima en Hoja is haar partner en tevens manager van Malimbe family, een van de centers van Upendo Daima. Later, over niet al te lange tijd, krijg ik waarschijnlijk een eigen kamer in een van de huisje op Malimbe family.
Malimbe is een "dorpje" waar de “ex” straatkinderen wonen en naar schoolgaan. Het ligt iets wat buiten de stad en het is, althans dat vond ik, een leuk stukje rijden.
Langs de weg gebeurt het allemaal en er is dan ook veel te zien. Er staan overal van die kleine kraampjes met hoopjes tomaten, uien en kleine mango’s. Ook zitten er veel vrouwen aan de kant van de weg die maïskolven roosteren boven houtskoolvuurtjes. Daartussen door lopen kleine kinderen, grote kinderen en veel dieren, voornamelijk geiten en honden. Langs en op de weg lopen en fietsen grote en kleine mensen: vrouwen met kleurrijke kanga’s ( omslagdoeken), met emmers op hun hoofd en mannen met matrassen en/of heel grote hoeveelheden houtskool op de fiets. Leuk om zoveel verschillende activiteiten te zien en te ruiken. Met de ramen open (waardoor er veel, veel wind naar binnen komt en waardoor eveneens de geuren van buiten binnen komen), met lokale muziek op de achtergrond en met zoveel te zien, is autorijden en achterin zitten zeker geen straf.
Na een tijdje sloegen we met de auto van de asfaltweg af en reden we een verhard zandpad op. De harde zandweg werd langzaam, maar zeker een harde zandweg met gaten, diepe geulen en losse stenen. Om enigszins op mijn eigen plek te blijven stuiteren en niet van links naar rechts te vliegen moest ik mij goed vasthouden aan handvat boven de deur.
Malimbe Village zag er mooi uit. Marga heeft, samen met een vrijwilliger en een nachtwacht, mij de huisjes laten zien en zo zijn we het hele terrein afgelopen. De huisjes waar de kinderen slapen zien netjes en schoon. Ik zal er wel een keer foto’s van maken en die dan op de weblog plaatsen. Op het terrein staan verder nog huisjes die allen hun eigen functie hebben. Zo is er een keukenblok (open), een toiletblok, doucheruimte, een grote kibanda ( vrij vertaald soort van Tanzaniaanse partytent van hout, stenen en riet) en is er een grote open huisachtig iets waar de kinderen eten en wat, volgens mij, ook een soort van ontmoetingsplaats is. Het zag er allemaal goed uit. Ik vond de omgeving van Malimbe ook erg mooi. Veel bloemen en planten en overal de rotspartijen die zo typisch zijn voor de omgeving van Mwanza.
Verder ben ik deze week op het Day Care Center geweest. Dat Center ligt in de stad Mwanza. De straatkinderen van Mwanza komen hier in de ochtend naar toe. Hoeveel er komen is van te voren niet bekend. Soms zijn het er veel, andere keren weer minder.
De kinderen krijgen hier ontbijt ( maispap), wat les en een maaltijd. ( lunch) Daarnaast is er tijd voor spelletjes en/of een gesprek. Ik ben er nu drie hele ochtenden geweest en moet zeggen dat ik me wel goed vermaakt hebt. De eerste ochtend werd mijn haar flink onder handen genomen. De jongentjes waren druk in de weer met het vlechten van mijn veel te steile haar, het weer uithalen van de vlechten en het maken van staartjes. Na een tijdje was het nieuwe eraf en kon ik rustig(er) doorgaan met het spel dammen. Niet alle kinderen wisten hoe het gespeeld moest worden, maar met wat handen en voetenwerk kwamen we allemaal wel een eind. Verder hielp Pieter, een van de vrijwilligers in het Day Care Center, mij met het vertalen van het een en ander. (Umeshinda_ jij hebt gewonnen, nimeshinda_ik heb gewonnen)
Na het spelen is het tijd voor het middageten, wat touwens ter plaatse wordt bereid door een andere medewerker op het centrum. Nadat zij in de ochtend de uji (dunne maïspap) heeft gemaakt voor de kinderen, gaat zij aan de slag voor de lunch. En die mag er wezen. Heerlijke rijst of ugali( dikke maïspap), bonen, tomaten/ui salade en een soort van gesneden andijvie.
De kinderen krijgen ieder een enorm bord vol eten (ik sta er steeds versteld van dat zij dat allemaal opkunnen) en krijgen nog wat extra als er over is. Ook wij, vrijwilligers en betaald personeel, krijgen te eten. Ik mag zelf opscheppen, wat ik wel fijn vind gezien de grote hoeveelheden die ik anders opgeschept zou krijgen. Tussen mijn happen door observeer ik de kinderen een beetje en probeer ik wat op te pikken van het rappe kiswahili wat er om mij heen gesproken wordt.
Na het eten krijgen sommige kinderen taken: afwassen van de borden, de pannen en de kommetjes en tafel en vloer schoon vegen. En dat is geen overbodige luxe, geloof mij. De tafel en de grond liggen steeds bezaaid met korreltjes rijst, bonen, bananenschillen en plasjes water. Maar dat wordt allemaal heel netjes opgeruimd. De vloer wordt helemaal geveegd en gedweild en is dan zo schoon dat je er van kan eten….
Ik laat het even hierbij. Anders wordt het ook zoveel lezen voor jullie. Mochten jullie het leuk vinden om een kaart of brief met de post te sturen dan kun je het sturen naar
Upendo Daima office
c/o Rebecca Jansen
Pamba Road
PO.Box 11227 Mwanza
Tanzania.
Ik plaats binnenkort wat foto's.
liefs Rebecca
-
25 Oktober 2007 - 14:20
Anne:
Echt tof jou verhalen!! Het is daar wel wat anders dan hier, behalve dat ze hier ook altijd rijst eten! Echt knap van je dat je kiswahili gaat leren! Het lijkt me zooo moeilijk! Ik leer ook steeds meer woordjes Surinaams, maar dat lijkt nog een beetje op Engels.. Wel tof als je er dan achter komt dat je soms toch iets verstaat! Heel veel succes en geniet van alles!! -
25 Oktober 2007 - 14:32
Sarah:
Hey Rebeccatje!
leuk om weer van je te horen!! En gaaf dat het zo leuk is. Klinkt erg antrekkelijk wat je allemaal vertelt, ik zou dan eigenlijk het liefst even een dagje willen langskomen om dat allemaal te zien. Dat van de kinderen die je haar gingen onderzoeken etc. vind ik trouwens heel herkenbaar :) maar is wel lekker zo een hoofmassage, toch?
Ik heb nu een beetje vakantie en daar geniet ik van!
Veel plezier nog verder bij het (her) ontdekken en verkennen.
liefs Sarah -
26 Oktober 2007 - 06:12
Ruth :
hey lieve zus.
het klinkt allemaal echt super leuk en ik kan niet wachten tot ikzelf mag gaan.
Ik mail je vanmiddag nog een langere mail.
liefs Ruth -
26 Oktober 2007 - 13:47
Saraï:
Lieve lieve zus,
fijn dat je het tot nu toe naar je zin hebt. Je maakt me bijna jaloers met je verhalen en ik wilde dat ik bij je kon zijn. Ik kom net terug van een heerlijk weekje in het noorden van het land. Ik schrijf je later...
Pas goed op jezelf, geniet ervan en heel veel liefs,
Saraï -
26 Oktober 2007 - 20:57
Jannie Boers:
Hallo Rebecca
Wat een boeiend verhaal.
Het lijkt me wel moeilijk om te denken dat de kinderen engels zouden spreken terwijl dat minimaal is. maar jij pikt het vlot op. Goed hoor.
Precies gisteren is Sandra bevallen van een gezonde dochter.
Ze weegt ruim 8 pond.De baby was 1 10 dagen over tijd.Ik vond wel erg lang duren.Moeders maken zich snel zorgen.
veel plezier
Jannie -
27 Oktober 2007 - 15:11
Henny Verhoeven:
Hoi Rebecca,
Leuk al die verhalen van je te horen. Ik ben erg druk voor school met het afstudeerproject en lees vluchtig(soms te)mijn mail door. Mijn overbuurmeisje is vandaag naar Zambia vertrokken en ook haar verhalen lees ik tzt. Grappig om die twee werlelddelen met elkaar te vergelijken. Het ga je goed en doe maar veel indrukken ioop. Ik mis je erg op de stage. Is erg stil en saai geworden in die gang nu jij er niet meer bent en de klas van Jan weg is uit dat lokaal. En vanaf volgende week is ook de administratie naar de bosweg verhuisd. Kan ik lekker hard doorwerken. Veel plezier daar , ik hoor het weer van je!! Liefs en Gr Henny -
28 Oktober 2007 - 09:10
Willemieke:
Hoi Rebecca, wat ontzettend leuk om je verhalen te lezen!! Je beleeft veel... je ziet veel... je voelt veel...
Leuke foto's ook trouwens!! Erg gaaf, dat je bij die mensen mag logeren.
Ik vind dat je goed kan schrijven en beschrijven... als ik lees hoe je praat over die kinderen.... wow!! Je hebt echt een hart voor kinderen.
Hey, tot gauw,
liefs Willi -
29 Oktober 2007 - 23:56
Henny:
hoi lieve Rebecca, eindelijk dan een berichtje van moeders.Gisteravond pas teruggekomen van vakantie, dus eerder reageren zat er niet in. Vandaag allerlei klusjes afgewerkt en nu alles en iedereen slaapt, even achter de computer al jouw belevenissen gelezen.
Wat komt er dan ineens een hoop op je af en raar eigenlijk dat we niet bedacht hebben dat er zóveel kiswahili werd gesproken (destijds waren al de leerboeken in het Kiswahili en dus nu wrschl. ook nog!) Gelukkig pik jij een taal vrij snel op en daarbij komt nu ook nog dat je geen andere keus hebt.
Ik vond het wel grappig om te lezen dat je bij vliegveld Kilimanjaro even op het trapje mocht zitten en ik ruik bijna de zware geur van de bloemen. Zodra je die typische geur in je neus krijgt, wil je niet meer terug. Lieve Rebecca, geniet van deze unieke periode en veel succes!
Het is nu meer dan bedtijd. Meer family- nieuws volgt per mail. Dikke kus en pas goed op jezelf. Henny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
