Bukumbi
Door: Rebecca
Blijf op de hoogte en volg Rebecca
30 Oktober 2007 | Tanzania, Mwanza
A trip down memory lane: Bukumbi
Van mijn zus kreeg ik, vlak voordat ik naar Tanzania vertrok het boek The Life and Times of The Thunderbolt Kid van Billy Bryson. Hij, Billy Bryson is een Amerikaanse schrijver, woonachtig in Engeland en onder andere bekend om zijn grappige stijl van dingen beschrijven. In dit boek blikt hij terug op zijn jeugd in de stad Des Moines en beschrijft hij, hoe de stad, de streek en de gewoonten van vroegere tijden veranderd zijn. Ik heb het boek vorige week uitgelezen en heb er van genoten.
Afgelopen week ( 27 oktober) moest ik weer even aan het boek denken, omdat ik in Bukumbi was, het kleine dorpje waar ik tussen 1988 en 1992 gewoond heb.
Eigenlijk was er in het dorp op zich weinig veranderd. Ik schreef gisteren nog in een brief naar thuis dat er nog zoveel hetzelfde was gebleven; het huisje waar we les kregen van mijn moeder stond er nog, evenals de hoge smalle eucalyptusbomen waar de kleine gele vogeltjes altijd van die grote hangende nesten maakten. Ook de kerk, het nonnenklooster en het trainingscentrum voor de verpleegsters en de grote waterton, op de rotsen achter het ziekenhuis, stonden er nog. Toch was er iets wat me verdrietig maakten bij het zien van dit alles. Misschien een soort van heimwee? Ik weet het niet.
Ik vond het trouwens erg jammer dat ik geen foto kon maken van of gewoon even kon kijken in het huis waar ik vroeger woonde. We zijn er wel langs gereden, maar de Italianen die er nu, achter een hoog hek, woonden, spraken geen woord engels en/of kiswahili en waren weinig toeschietelijk. Misschien een andere keer?
Voordat ik met Marga deze trip down memory lane nam, zijn we eerst naar Kalwande gegaan, een plek niet ver van Bukumbi.
Daar hebben we een viering (soort van diploma/uitreiking) bijgewoond.
Twee ex straatkinderen die hier, op het trainingcentrum hun opleiding hebben gedaan, zijn bijna klaar met de vakopleiding en nu werd er een soort van certificaat uitgedeeld. Raar feit is wel dat ze nog eindexamen moeten doen…???? Het uitdelen van de certificaten ging gepaard met enkele speeches en verschillende komische ( voor mij onverstaanbare) sketches
Wat betreft de duur van dit soort feesten: er is niet veel veranderd in al die jaren. Nog steeds duren deze festiviteiten eeuwenlang. Na een lange zit was het tijd voor eten ( ik word steeds ronder), handen schudden en foto’s nemen.
Ik heb gisterochtend met de kinderen een tekenopdracht gedaan. We hebben een memoryspel gemaakt: op één pagina schrijft het kind zijn of haar naam ( versiert zijn naam) en op de andere vel tekent het iets wat bij hem/haar hoort: hobby of iets anders wat het kind wilt.
Afijn, dat was de opdracht. Daarna zouden we het spel op de grond spelen. Het tekenen ging op zich goed: sommige kinderen waren erg geconcentreerd bezig en kleurden naar hartelust. Bij het spelen van het spel ontstond, door miscommunicatie, wat verwarring over hoe het spel gespeeld moest worden. Na heel veel keer stoppen en heen en weer gepraat kreeg ik duidelijk gemaakt aan de staff wat de bedoeling was van het spel. Dat werd vervolgens weer uitgelegd aan de kinderen, die op een paar na, inmiddels al weer met andere dingen bezig waren. Maar ach, al was het niet helemaal zoals het “moest”, was het zeker interessant. En goed voor mij om van te leren. Ik houd jullie op de hoogte van mijn en hun bezigheden.
Na deze, toch wel inspannende, activiteit was het tijd om te eten.
Volgens mij kom ik tonnetjes-rond terug in Nederland straks: zoveel eten krijg ik hier. Het is allemaal erg lekker, maar eigenlijk ook te veel en met tamelijk veel olie bereid. Ik kreeg deze week al van iemand te horen dat ik aangekomen was. Het was bedoeld als compliment, maar toch.... en de straatkinderen voelen steeds aan mijn armen en knijpen er dan in...
Na het eten heb ik met wat kinderen nog wat engels/ kiswahili gedaan. Een van de jongens wilt erg graag engels leren en aangezien ik erg graag kiswahili wil leren hebben we van alles vertaald voor elkaar. Leuk en gezellig om zo wat te kletsen, al is het maar in losse woorden.
Even genoeg zo.
Liefs Rebecca
Van mijn zus kreeg ik, vlak voordat ik naar Tanzania vertrok het boek The Life and Times of The Thunderbolt Kid van Billy Bryson. Hij, Billy Bryson is een Amerikaanse schrijver, woonachtig in Engeland en onder andere bekend om zijn grappige stijl van dingen beschrijven. In dit boek blikt hij terug op zijn jeugd in de stad Des Moines en beschrijft hij, hoe de stad, de streek en de gewoonten van vroegere tijden veranderd zijn. Ik heb het boek vorige week uitgelezen en heb er van genoten.
Afgelopen week ( 27 oktober) moest ik weer even aan het boek denken, omdat ik in Bukumbi was, het kleine dorpje waar ik tussen 1988 en 1992 gewoond heb.
Eigenlijk was er in het dorp op zich weinig veranderd. Ik schreef gisteren nog in een brief naar thuis dat er nog zoveel hetzelfde was gebleven; het huisje waar we les kregen van mijn moeder stond er nog, evenals de hoge smalle eucalyptusbomen waar de kleine gele vogeltjes altijd van die grote hangende nesten maakten. Ook de kerk, het nonnenklooster en het trainingscentrum voor de verpleegsters en de grote waterton, op de rotsen achter het ziekenhuis, stonden er nog. Toch was er iets wat me verdrietig maakten bij het zien van dit alles. Misschien een soort van heimwee? Ik weet het niet.
Ik vond het trouwens erg jammer dat ik geen foto kon maken van of gewoon even kon kijken in het huis waar ik vroeger woonde. We zijn er wel langs gereden, maar de Italianen die er nu, achter een hoog hek, woonden, spraken geen woord engels en/of kiswahili en waren weinig toeschietelijk. Misschien een andere keer?
Voordat ik met Marga deze trip down memory lane nam, zijn we eerst naar Kalwande gegaan, een plek niet ver van Bukumbi.
Daar hebben we een viering (soort van diploma/uitreiking) bijgewoond.
Twee ex straatkinderen die hier, op het trainingcentrum hun opleiding hebben gedaan, zijn bijna klaar met de vakopleiding en nu werd er een soort van certificaat uitgedeeld. Raar feit is wel dat ze nog eindexamen moeten doen…???? Het uitdelen van de certificaten ging gepaard met enkele speeches en verschillende komische ( voor mij onverstaanbare) sketches
Wat betreft de duur van dit soort feesten: er is niet veel veranderd in al die jaren. Nog steeds duren deze festiviteiten eeuwenlang. Na een lange zit was het tijd voor eten ( ik word steeds ronder), handen schudden en foto’s nemen.
Ik heb gisterochtend met de kinderen een tekenopdracht gedaan. We hebben een memoryspel gemaakt: op één pagina schrijft het kind zijn of haar naam ( versiert zijn naam) en op de andere vel tekent het iets wat bij hem/haar hoort: hobby of iets anders wat het kind wilt.
Afijn, dat was de opdracht. Daarna zouden we het spel op de grond spelen. Het tekenen ging op zich goed: sommige kinderen waren erg geconcentreerd bezig en kleurden naar hartelust. Bij het spelen van het spel ontstond, door miscommunicatie, wat verwarring over hoe het spel gespeeld moest worden. Na heel veel keer stoppen en heen en weer gepraat kreeg ik duidelijk gemaakt aan de staff wat de bedoeling was van het spel. Dat werd vervolgens weer uitgelegd aan de kinderen, die op een paar na, inmiddels al weer met andere dingen bezig waren. Maar ach, al was het niet helemaal zoals het “moest”, was het zeker interessant. En goed voor mij om van te leren. Ik houd jullie op de hoogte van mijn en hun bezigheden.
Na deze, toch wel inspannende, activiteit was het tijd om te eten.
Volgens mij kom ik tonnetjes-rond terug in Nederland straks: zoveel eten krijg ik hier. Het is allemaal erg lekker, maar eigenlijk ook te veel en met tamelijk veel olie bereid. Ik kreeg deze week al van iemand te horen dat ik aangekomen was. Het was bedoeld als compliment, maar toch.... en de straatkinderen voelen steeds aan mijn armen en knijpen er dan in...
Na het eten heb ik met wat kinderen nog wat engels/ kiswahili gedaan. Een van de jongens wilt erg graag engels leren en aangezien ik erg graag kiswahili wil leren hebben we van alles vertaald voor elkaar. Leuk en gezellig om zo wat te kletsen, al is het maar in losse woorden.
Even genoeg zo.
Liefs Rebecca
-
30 Oktober 2007 - 14:34
SaraÏ:
Lieve zus,
Ik zou graag nog eens in Bukumbi rondkijken. Kan je jouw verdrietige gevoel wel voorstellen. dat had ik soms ook toen ik vorig jaar in Afrika was. Een soort heimwee/ "verdriet"om vervlogen tijden? Wie weet het? Geniet zoveel mogelijk van je verblijf en luek fdat je al zo actief bezig bent!! Kus Saraï -
30 Oktober 2007 - 14:52
Guido :
Hallo Rebecca,
Ah, als Hansje in het hok van de heks, zo vetgemest word je.
Kun je terugrollen naar Nederland!
Bedankt voor je mooie verslag weer, het is zeer interessant om te lezen en je te mogen volgen.
Hartelijke groetjes,
Guido de W. -
30 Oktober 2007 - 17:28
Naomi:
Hoi Liefste Rebs,
Fijn om weer iets van je te horen en ik kan me zo goed voorstellen hoe raar het geweest moet zijn om terug in Bukumbi te zijn. Alles hetzelfde en toch alles anders....
Lieve Zus, ik hoop je straks nog te herkennen als tien-tonnertje!! Voor nu een knuffel en de beloofde mail komt er aan...
Liefs, Naomi -
30 Oktober 2007 - 22:15
Henny:
Hallo lieve Rebecca, heel heeeel erg bedankt voor je telefoontje vanavond. Wat een verrassing. De hele avond ging de telefoon an ook David belde, heel fijn en vreemd om hem ineens weer te horen na 10 mnd. Beke sprak ik ook nog even. Al met al voor mij een fijne verjaardag.
Ik kan me voorstellen dat ons huis heel anders bij je overkwam dan in je gedachten. Vergeet niet dat je 10 jaar geleden Afrika verliet en 15 jaar geleden Bukumbi. toen was je 12 jaar. Alles ziet er dan anders uit omdat je door andere ogen kijkt én waarschijnlijk is er heel veel jaren niets aan het huis gedaan.Probeer nog een keer terug te gaan en eens binnen te lopen, langzaam maar zeker 'proef 'je dan weer een hoop dingen van toen. Lieve, lieve Rebecca, ik ga nog even met Naomi een DH kijken en daarna slapen en morgen weer vroeg op. Lala salama en een dikke knuffel, ik schrijf snel meer, Henny -
31 Oktober 2007 - 20:48
Christine :
Hai Rebecca,
Ik volg geboeid al je verslagen. Ik heb nog nooit een stap in Afrika gezet maar je beschrijft alles zo beeldend dat ik me er toch wat bij kan voorstellen.
Wat kwam die memoryopdracht me bekend voor! Wat leuk om te lezen dat hij daar ook werkt al was het spel spelen dan wat ingewikkeld. Gelukkig laat jij je niet snel uit het veld slaan.
Ik ben benieuwd wat je van de "Arnhemse bagage" nog meer kan toepassen.
Zet hem op verder en veel plezier met het werken daar.
Groetjes Christine. -
02 November 2007 - 08:45
Maria:
Hi Rebecca,
Na een maand reizen zijn we veilig met de auto in Dubai aangekomen, het was weer een hele geweldige reis waarin we van vele culturen en geweldige natuur hebben kunnen genieten.
Deze week zitten we nog in Dubai om enkele zaken af te werken.
17 nov.vertrek ik naar Mwanza en daar hoop ik je te zien.Laat me even weten of ik nog iets voor je mee kan nemen.
Groetjes ,
Maria -
05 November 2007 - 21:18
Jannie Boers:
Hallo Rebecca,
Wat leuk om jouw verrichtingen te volgen.Je moet wel veel geduld
hebben om iets duidelijk te maken,dat lukt jouw wel.Op
de foto zie ik dat de kinderen a
aan het werk zijn.
Je bent ook al wat aan het rondtrekken.Wat bijzonder.
Sandra's dochtertje Guusje groeit goed.Ze zijn er zeer gelukkig mee. Mooi om te zien.
velegroeten Jannie. -
07 November 2007 - 17:06
Ils:
Heyy Rebec!
Heb weer even tijd om bij jou om 't hoekje te kijken en 't ziet er goed uit! Zit je volledig verbonden aan het project, of heb je ook een beetje tijd voor jezelf? Je verhaal over het terug zien van de plek waar je gewoont heb, vertel je zo voorbeeldend! Ik heb hier net 't boek uit: 'de vliegeraar', (echt een aanrader) Ook hierin gaat er iemand terug naar zijn dorpje in Pakistan, nadat hij 'verhuisd', (gevlucht) was naar Amerika. Zijn verhaal komt net zo emotioneel over als 't jouwe; Je moet schrijfster worden man!
Leuke foto's heb je gemaakt. Kinderen blijven toch 't mooist om op de foto te zetten niet?!
groetje uit India! -
10 November 2007 - 13:51
Laura:
Heeey Rebecca,
mooi stukje man! sorry dit wordt mijn eerste post, k was het echt veel eerder van plan.
Heeel veel plezier daar, het klinkt dat je al echt goed in de cultuur zit! Gaat toch best snel he, een nieuwe taal leren? Het is alleen fftjes lef hebben :) en met dat eten, hier eten ze ook zooooveel! goedkoop en lekker!
groetjes laura uit Curacao
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
