Waar te beginnen?

Waar te beginnen? De dagen vliegen voorbij en elke dag denk ik: “Misschien dat ik morgen even weer wat kan schrijven op mijn weblog: labda kesho. En elke dag komt er weer iets tussen en veranderen mijn plannen. Labda kesho, denk ik dan weer. En als ik dan eindelijk klaar zit dan valt de stroom uit of is er geen internet connectie. Maar ja, that’s life.

Back Home House
De laatste keer schreef ik dat Upendo Daima op zoek was naar een geschikt Back Home House. Dat hebben ze nu gevonden!!! Het gaat om een tamelijk groot huis met een stuk grond er om heen, niet zo ver buiten de stad. Het huis heeft een grote woonkamer, keuken, twee kleine en een grote slaapkamer. Ook is er een douche en toilet aanwezig in het huis.
Buiten op het erf staat nog een grote container met een aangebouwd gebouwtje waar straks eventueel een werkplaats gemaakt zou kunnen worden én er is genoeg tuin om te spelen en om eventueel nog wat in te bouwen. En alles voor een schappelijke prijs, zodat er ook nog geld overblijft voor renovatie en verbouwing. Zodra de eigenaars er uit gaan ( 15 december), over ongeveer twee weken, zal ik met mijn camera eens wat foto’s nemen van het huis.
Het betalen van het huis was trouwens wel een verhaal op zich. Ik weet niet hoe dat in Nederland gaat wanneer je een huis koopt, maar ik verwacht niet dat de verkoper het geld handje contantje wilt hebben. Hier wel. Marga moest het geld van haar bankrekening halen en meenemen naar de advocaat die eerst nog het een en ander op papier moest zetten ( koopovereenkomst) Dat duurde allemaal wat langer dan verwacht en zo kwam het dat ik bijna een uur met 34 miljoen Tanzaniaanse shilling op mijn schoot heb zitten wachten in een klein, onooglijk kantoortje ergens in Mwanza. En 34 miljoen Tanzaniaanse shilling zijn niet een paar briefjes in een envelopje, maar een hele stapel briefjes in een middelgrote plastic zak. Na het tekenen van de overeenkomst wilde de advocaat eigenlijk graag hebben dat we het geld daar, op zijn kantoortje, even telde….
Gelukkig vond de verkoper van het huis dat een beetje overdreven: dat tellen zou op de bank wel gebeuren met een machinale teller. Bij de bak aangekomen zette hij mij met de hele bundel geld onder mijn arm in de rij van de teller. Ook dit duurde even, zoals verwacht, maar daarna kon Marga, of eigenlijk beter gezegd Upendo Daima als organisatie, zich de trotse eigenaar noemen van een nieuw huis.

Het pilotproject waar ik de vorige keer over schreef gaat aankomende maandag alweer zijn derde week in. Het loopt hartstikke goed en zover ik begrepen heb zijn er nog geen problemen geweest. De kinderen eten en slapen goed en ze hebben nog geen aanstalten gemaakt weg te lopen of er even tussen uit te gaan. Afgelopen week is Ruben ( een van de stafleden) met een van de kinderen op huisbezoek geweest. Het bezoek ging zo-zo. De vader was ( die dag) niet aanwezig en de stiefmoeder die ter plaatse was zei dat ze het kind wel kende, maar dat het daar niet woonde, terwijl de buren het jongentje direct begroetten en vroegen of hij weer thuis kwam wonen. De vader van het jongentje schijnt echter wel een goede vader te zijn en men heeft een briefje achtergelaten met de vraag of de vader even langs kon komen. Volgens mij is dat inmiddels ook gebeurd en zit het eerste gesprek er alweer op.

Safari
Inmiddels al weer een paar dagen later. De dagen vliegen echt voorbij en ook al spendeer ik soms veel tijd met wachten, tijd om te schrijven heb ik vaak niet. Vanochtend zat ik met wat boeken om mij heen aan de tafel, klaar om mij eens te verdiepen in een onderzoeksopzet en de getekende tekeningen van de kinderen, toen er weer eens bezoek langskwam. Hmmm, wel gezellig op zich, maar ik zou soms zo graag even willen doorwerken. Maar ja, ook het onaangekondigd op bezoek komen en lang blijven zitten hoort bij Tanzania ( denk ik) en vaak is het ook wel gezellig. Ik probeer wel gewoon wat harder door te werken op de momenten dat het kan en zal verder wel gewoon zien hoe het loopt. Vorige week ben ik er even met Marga tussen uitgeweest om te ontspannen en dat was erg fijn. We zijn naar Kijereshi gegaan, een camp/lodge/plek dicht bij Serengeti National Park. Het ligt niet in het wildpark, maar net daarbuiten en is een mooie tussenstop om te overnachten.
Upendo Daima wil, door het aanbieden van safari’s naar de Serengeti en naar de Ngorogoro proberen een eigen inkomsten project te realiseren. Het idee ligt al langer op tafel, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Vorige week vrijdag is Hoja echter met de eerste groep Nederlandse mensen vertrokken richting Kijereshi, om vanuit daar de volgende ochtend door te rijden naar de Ngorogoro Crater. Vrijdag middag echter moest Marga een nieuwe bezoeker van het vliegveld halen en toen die man hoorde dat er net een groepje vertokken was zei hij dat hij het ook wel leuk vond om mee te gaan. Dus ja, dan zit er niets anders op dan in de auto te stappen en richting Kijereshi te rijden,wel? (om daar de gast af te zetten bij Hoja en de andere) En erg dat Marga en ik dat vonden... nu moesten we verplicht het weekend doorbrengen met nietsdoen. Ik had mijn labtob bij ( niet gebruikt, want er was overdag geen elektriciteit), mijn boek ( heerlijk veel gelezen) en mijn zwempak ( heerlijk gezwommen met op de achtergrond geluiden van duizend en één kleine vogeltjes en zo nu en dan wat geschreeuw van een paar bavianen die in de boom heen en weer liepen). Echt een heerlijk weekend. Vanuit de kibanda waar we aten en/of gewoon zaten te lezen, keken we uit over een grote vlakte met hier en daar bomen en struiken. De wereld leek gigantisch groot en vredig.
Wilde dieren hebben we niet gezien ( op wat apen, struisvogels en antilopen na), maar misschien zien we die een andere keer wel. Het schijnt dat er zo nu en dan een grote kudde olifanten de omgeving rond het kamp onveilig maakt. De sporen van het laatste bezoek waren nog zichtbaar: afgebroken takken en kale bomen. Marga en ik zijn zondag na de lunch weer over de slechte weg met veel kuilen en modder terug gehobbeld richting Mwanza.
Hoja en de safarigroep kwamen de dag erop, moe, maar voldaan, weer thuis. Ze hadden een heuse spannende safari gehad: heel veel dieren gezien ( een kudde van honderd olifanten, krokodillen die een gnoe verorberden en een leeuw op aai- afstand) , in de modder gestaan en een lekke band gehad. Voor herhaling vatbaar? Ik denk het wel.

1 December
Gisteren was het wereld AIDS dag. Upendo Daima deed mee aan een georganiseerde voetbalwedstrijd waar ook andere NGO’s ( Non Govermental Organisations) meededen.
De afgelopen weken hebben de jongens van Malimbe Family met elkaar getraind om goed te kunnen spelen. En met resultaat. Zonder op te scheppen was het team van Upendo Daima eigenlijk wel het allerbeste. Met 5-0 wonnen zij de eerste wedstrijd. De sfeer was uitgelaten en iedereen rende als een gek het veld op wanneer er weer een doelpunt gescoord werd. Echt leuk om te zien én om deel van uit te maken. Er werd gezongen en gedanst en natuurlijk ook op de trommels gespeeld. Fantastisch. Jammer genoeg verloor het team van Upendo Daima met 1-0 in de hele finale van een ander team. ( Waarvan de leden op wonderbaarlijke wijze ineens hard gegroeid waren en er anders uitzagen dan in de eerste wedstrijd die zij speelden???) Na de wedstrijd zijn we naar Kirumba Stadion geweest, een ander en groter voetbalstadion waar artiesten zouden optreden en waar later op de dag ( rond 4 uur) een voetbalwedstrijd zou beginnen. Toen we aankwamen was het muziekgedeelte al ver afgelopen, maar we hebben nog wel wat van de voetbal gezien. Alleen waren de kinderen volgens mij tegen die tijd erg moe, want erg enthousiast waren ze eigenlijk niet echt meer. Ik kon het echter wel begrijpen: het was een lange dag geweest met veel actie, heel veel zon en heel veel mensen. Maar ook zeker een gezellige en geslaagde dag. Bijna al de kinderen zijn in een afgehuurde dala dala teruggegaan: dat betekent een hele hoop kinderen ( plus minus 30, denk ik) in een busje waar officieel maar zo’n 18 personen in passen, correctie, horen te zitten. ( passen is niet het juiste woord, want blijkbaar past alles en passen er altijd meer mensen in die kleine busjes) De rest ging mee in de auto van Marga en Hoja, waar verder ook nog drie tot vier grote trommels in stonden, tassen met voetbalkleding en schoenen én jerrycans met water. Ik zei dat ik de andere dala dala wel nam naar Bwiru, omdat ik dacht dat we er niet in pasten, maar natuurlijk was dat onzin en pasten we wel, aldus iedereen. En zo vertrokken we van de stad richting Malimbe: zittend op de banken, hangend tussen de spullen op de achterbank en liggend op de trommels. Ik heb niemand horen klagen.

Werk
Door de verhalen hierboven lijkt het alsof ik niets anders doe dan uitrusten en voetbal kijken, maar dat is, gelukkig, niet zo. Ik werk ook nog. Elke werkdag ben ik in de ochtend op de dagopvang van ongeveer 9 uur tot 3 uur. Op woensdag en straks ook op de zaterdag sta ik de hele dag ingeroosterd bij het Back Home House. Ik teken en kleur veel met ze op die (mid)dagen. Ze zeggen elke dag : Teacher, chora chora ( tekenen, tekenen). Ik heb afgelopen week ook met ze geknipt en geplakt en dat vonden ze erg leuk, al wantrouwden ze in eerste instantie de behangerslijm die ik op tafel zette. Ze stopten heel voorzichtig hun vinger in de lijm, alsof ze bang waren dat het voor altijd zou blijven plakken. We hebben het werkstuk opgehangen aan de muur, ze waren zichtbaar trots op hun eigen werk.
Verder speel ik nog steeds veel spelletjes en voetbal en vlieger ik met ze: kortom we ( ik en de kinderen) vermaken ons goed.
In de namiddag ga ik af en toe naar Malimbe, dat hangt een beetje af van het programma.
De kinderen daar zaten de afgelopen weken nog op school en waren daarna nog druk bezig met andere klusjes. Maar ze hebben nu vakantie en ik zal dan ook proberen daar meer te zijn en een start te maken met therapie.

Ik houd het even hierbij, anders wordt het zoveel lezen. Ik kan onmogelijk alles opschrijven wat ik doe en zie. Aankomende weken heb ik, denk ik, weinig tijd om te schrijven. Ik begin morgen aan een driedaagse cursus over getraumatiseerde kinderen en dan volgende week begin ik aan een tweeweekse cursus swahili. Ik laat daarna wel weer iets van mij horen
( in het swahili dan misschien?)

groeten Rebecca
p.s De foto's deze week zijn genomen door een gast uit Nederland.

p.s.Inmiddels de driedaagse cursus achter de rug. ik schrijf daar nog wel over, maar heb nu geen tijd.